Bulunduğum yeri terkediyorum sürekli. Aynı yerde birkaç dakikadan fazla kalamıyorum. Nefes almanın seni boğduğunu hiç hissettin mi ? Öyle hissediyorum. Hiçbir şakaya gülmüyorum, bir esprisi kalmamış gibi yaşamın. Ne soğuk kış geceleri ne de çok sevdiğim yaz akşamları sakinleştiriyor beni. Bazı zamanlar su içerken elim titriyor, tutamıyorum bardağı. Bir yudum intihar bu boğazımdan inen, sevinçlerim yitiyor. Ne çok acı var.. İnsanlık tarihinin bütün acıları, eski acılar, unutulmuş acılar hepsi bir bir bende tekrar diriliyor sanki. Tüm günahların müsebbibi benmişim de ızdırabım giderek artıyormuş gibi. Allah büyüktür deyip açmıyorum ağzımı. Bir gün mutlak sona ulaşacağım, o gün geldiğinde arınmış olmayı dilerim.
✍️ Murat Çağlar