Reklamcılık ve pazarlamanın gücüyle abartılmış bir kitap. Anlamadığım ise yayınevlerinin ve işbirliklerinin bu enerjilerini neden keşfedilmeyi bekleyen çok daha kaliteli, iyi yazılmış kitaplar için kullanmadığı? Demek ki bu yazarların da bir ayrıcalıkları var.
Elbette bu kitabı samimi olarak sevenler olabilir. Sonuçta ne herkes aynı kitabı sevebilir ne de herkes aynı kitaptan nefret edebilir. Ama tüm sosyal medya okur camiasının dilinden düşmüyorsa en azından bir numarasının olması lazım. Yazım, karakterler, ilişki, genel konusu... Konusu! Son 200 sayfada birden (vurguluyorum, birden) gizem-cinayet dramasına geçildi. Curcuna.
Olumsuz incelemelerde neden şarkı söyledi, şarkı söyleyince tahammülüm kalmadı diyenleri görmüştüm. Okuyunca neden kulağa basit gelen bir sahneye bu kadar takıldıklarını anladım. O sahnede sinirim boşaldı. Sonrasında da Alex gitti, Ava'ya terbiyeli bir şekilde çıkma teklifi eden çocuğu bağırsaklarını parçalamakla tehdit etti. Kahrolsun sizin romantizm diye bize yedirmeye çalıştığınız şey. Basitçe çarpıklık var, aşk yok.
2. kitap Çarpık Oyunlar'ı okumayı zaten düşünmüyordum. En nefret ettiğim konulardan birine sahip: veliaht aşk için kraliyetten vazgeçiyor ve veliahtlık diğer kardeşe devrediyor. Çünkü çocuk oyunu bu işler. Örnek Emma Chase'in Royally serisi öhöhö. Neyse gazımı alamayıp okumadığım kitabı eleştirmeye geçmeyeyim hdjs Serideki diğer kızların hiçbiri ilgimi çekmedi de Çarpık Yalanlar, serinin çıtasının çok üstünde diye duydum. Belki ona bakarım.
