Ahmet Ümit

Kitabın ismini ilk duyduğumda Sanat Güneşimiz Zeki Müren'in eseriyle aynı ismi taşıyan şarkısı aklıma geldi kitaba geçmeden o muazzam parçayı dinlemenizi tavsiye ederim.
https://m.youtube.com/watch?v=Qo-GdG6_VbM

Polisiye tarzı kitaplara genelde ön yargılıydım Ahmet Ümit'le tanıştıktan sonra polisiye tarzını sevme başladım ve elime geçtikçe okumaya çalıştım yazarın özellikle bu eserinden daha önce çıkarmış olduğu Kırlangıç Çığlığı kitabını çok beğenip okumuştum.Bu yeni kitabını da aynı beklentiler içinde aldım lakin diğer kitaplarında aldığım zevki alamadım çünkü bu kitabı polisiye niteliği tam olarak taşımadığını düşünüyorum katiller olayın içinde polisin tahmin ettiğini ve gelişecek olayları tahmin edebiliyorsunuz.Kitaba gelecek olursam ;
Ahmet Ümit'in diğer kitaplarında olduğu gibi bu eserinde de başkomiser Nevzat,Ali ve Zeynep'in cinayetleri araştırırken başından geçen olaylara yer verilmiştir.Kitapta üç farklı olay yer almaktadır ; Aşkımız Eski Bir Roman,Overlokçu Kız,Sergey Nikolayeviçjerkovski'ye Ne Oldu.Üç olaydan son olanın öyküsü ilginç geldiği için daha çok beğendim.Ayrıca kitapta karmaşık cinayetlerin yanında toplumsal mesajlar ve sevmeyi bilmeyen insanların trajik sonları dikkatimi çekti.Yazarın daha önce yazmış olduğu kitaplarına göre çok sade ve basit kalmış ayrıca önce kitaplarında olduğu gibi soluk soluğa değilde cinayeti işleyeni kolayca tahmin edebildiğim bir kitap onun için polisiye tarzı okumaya başlayacak olanlara başlangıç kitabı olabilir.Son olarak şunu belirtmek isterim yazarın kitaplarında en beğendiğim özelliği olan edebiyat, sanat,kitap ve tarih adına güzel bilgiler yer almasıdır.
Keyifli okumalar dilerim :)

Yukarıdaki geçen ifadede ne demek istediğimi birazdan dile getireceğim. Fakat öncesinde kitabın kendisiyle ilgili iki üç kelam etmek isterim.

Kitap tamamen “Ahmet Ümit” üslubunda kitap olmuş. Diğer romanlarından farklı olarak şehir bu sefer İstanbul değil, Konya olarak seçilmiş. Yine her kitabında bildiğimiz Baş komiser Nevzat yok bu romanda. Kitabın konusuysa bu sefer “Mevlana ve Şems” arasındaki ilişki. Son yıllarda bu konunun sürekli işlenmesi artık can sıkmaya başladı. Yani daha kaç romancı kitabında Mevlana ile Şems’in hikâyesinden söz edecek merak ediyorum doğrusu. Kitap son derece güzeldi. Kurgu sağlam, merak ögesi çok iyi ayarlanmış ve hafif bir aksiyonda vardı. Fakat Mevlana ile Şems ilişkisinin anlatıldığı bölümler çok fazlaydı. Bu bölümler benim kitaptan kopmama sebep oldu. Bu bölümleri çıkarırsak kitap gayet güzeldi. Tavsiye ederim.

Kitabın eleştireceğim noktaları ise din konusunun işlendiği bölümler. Son dönemde iki üç yazarda sürekli din konusunu işlendiğine şahit oldum. Bunlardan biri Ahmet ümit… Bir diğeri ise Elif Şafak… İki yazarında din konusuna neden bu aralar yoğunlaştığını merak ediyorum. Biri yurt dışında yaşayan daha Türkiye’yi bile doğru düzgün tanımayan bir yazar. Ama ülkemizde her şey için ahkâm kesme hakkını kendinde bulabiliyor. ( Ahkâm kesiyor dediğime bakmayın. Tarihi yerden yere vuruyor. Halkı küçümsüyor. Halkın her yaptığına hor bakıyor.) Ahmet Ümit ise yıllarca komünizm için Rusya’da eğitim görmüş bir yazar. Hali hazırda kendini bir komünist olarak görüyor. Fakat gel gör ki bir İslam âlimi gibi Müslümanlara din anlatıyor. ( Yanlış anlaşılma olmasın. Ümit’in komünist olması beni ilgilendirmiyor. Bunu biliyorum ve severek kitaplarını okuyorum. Ama bir komünist olarak gelip bana dini ders verme ya. Evet, bu dini anlatırken bazı kıssalardan örnekler veriyor. Benim takıldığım noktada işte tam burası. Anlatılan uyduruk din. Uyduruk dinin temel çıkış noktası ise “Allah Aşkı…”

Kitapta temel olarak anlatılan düşünce insanların yaptıkları ibadetlerin aslında çok bir işe yaramadığı, önemli olanın ise Allah aşkının peşinde koşmak gerektiği. Tasavvuf düşüncesi mi yoksa yazarın kendi fikirleri mi bilemiyorum. Ama tasavvuf kaynaklarından örnekler verdiği kesin. Sözün burasında bir hatırlatma yapmak gerekir. Bizim burada karşı çıktığımız şey değerli tasavvuf ehli, kendini Allah yoluna adamış kıymetli kültür büyüklerimiz ya da Allah aşkından dolayı sürekli ibadet eden nur yüzlü dervişlerimiz değil. Peki, tam olarak eleştirdiğimiz nedir? Örnek vereyim.

Yazar birkaç hikâye ile bu Allah aşkının en üst mertebelerini anlatmış. İlkin romanın başkarakteri Kimya Hanım babası kendini Allah aşkına adayan bir derviş. Allah aşkını bulmak adına ilkin beşeri aşka bulaşmış. Kimyanın annesine âşık olmuş sonra Kimya doğmuş. Babası Derviş Bey ise belli bir süre onlarla yaşamış. Daha sonra Allah aşkına doyduğu için onları terk edip. Allah ile arasına kimsenin girmesini istememiş. Çekip gitmiş. Derviş Allah’a ulaşacak diye bir kadın dul. Küçük bir kız çocuğu yıllarca yetim kalmış. Bunlara sebep Allah…

Sonra başka bir olay. Adamın birinin yıllarca çocuğu olmamış. Haliyle adamda bu sebeple kendini sürekli mutsuz hissetmiş. Yıllarca çocuğu olsun diye gitmediği doktor gitmediği hoca kalmamış. En sonunda Allah ona bir çocuk bahşetmiş. Günler geçtikçe bu adamın hem çocuğu büyümüş hem de baya bir zengin olmuş. Aradan yılar geçtikten sonra adam asıl mutluğun bunlarda olmadığı anlamış. Karısına bir gün Allah aşkının peşinden gideceğini söylemiş. Ve karısıyla oğlunu terk etmiş. Yılar sonra oğlu baba hasretine dayanmadığı için gidip onu bulmuş. Adam, oğlunu gördüğü gibi ağlamaya başlamış. ( Sakın oğlunu özlediği için ağladığını sanmayın ha!!!) Oğlu, kendi ile Allah arasına gireceği için ağlamaya başlamış. Sonra dua etmiş. Allah’ım benle senin arana girmesine izin verme ya benim canımı al ya onun. Sonra çocuk ölmüş. Adamında Allah arasına girmediği için sevinmiş. Allah aşkını aramaya devam etmiş. Vay be, müthiş, büyüleyici… Adam Allah için çocuğunun ölmesine sevinmiş. ( Ne kadar itici bir Tanrı. Oysa bizim rabbimiz olan Allah Hz. İbrahim’in çocuğunu öldürmesine izin vermiyordu.)

Sonra başka bir olay. ( Bu olay bu kitapta derviş başka bir yerde yer alıyordu.) Gencin bir tanesi bir kıza âşık olur. Gidip kıza açılır. Kız bunu kabul etmez. Genç ise kızın aşkından bir hal olmuştur. Bir türlü onun peşini bırakmaz. Aylarca kızın peşinden koşar. En sonunda kız dayanamaz kabul eder. Yıllarca mutlu mesut yaşarlar. Ama bir gün genç gelir kıza aslında yanlış yaptığını söyler. Kendini beşeri aşk ile oyalamıştır. Ama asıl aşk ise Allah aşkıdır der ve kızı yarı yolda bırakıp çekip gider Allah aşkını aramaya. Örnekler böyle sürüp gider…

Şimdi düşünsenize bir Allah var. Kulluğun en zirvesine çıkabilmeniz için. Onun yaratığı kullara ihanet etmeniz lazım. Yarı yolda bırakmanız lazım. Allah’a ulaşmak için eşinizin dul kalması lazım. Çocuğunuzun yetim. Cidden böyle bir Allah düşünebilir mi? Peki bu Allah’ın en sevdiği kul olan peygamberler böyle bir şey yaptılar mı? Dinin kaynağı olan binlerce kaynak var. Peki, hangisinde kulluğa erişmemiz için Allah’a âşık olmamız gerekiyor diye yazıyor. Ne zaman çıktı bu saçma düşünce. Kitapta yazan bir cümle aynen şöyleydi. “Allah’ı bulacaksan evlenemem lazım. Bir kalpte iki sevgi olmaz.” Böyle bir hareket dinin neresinden var. Hadi dinde oldu diyelim bunu bu adamlardan önce peygamberin yapması gerek miydi? Benim kızdığım başka bir mesele ise bu olayların İslam adına yapılması. Allah için İslam’ın neresinde var bunlar? Bir de üstüne üstlük kitabın çoğu yerinde de bu aşkı anlamayanlar çıkıyor. Onları da çok güzel eleştiriyor. Herkes zaten bu aşkı bu olayları anlayamazmış. Bunu anlamak için belli bir mertebe gerekir. Zaten benimde anlamayacağım dine ihtiyacım yok. Hali hazırda İslam dininde bir mertebede yok. Bütün bunlar bana Hristiyanlıktaki ruhban sınıfını hatırlattı. Birileri siz anlamazsınız diye diye kendine güzel bir yer edindi. Biz galiba bunu anlamadık.

Son olarak diyeceklerim:

Allah sizi kendisine âşık olun diye yaratmadı.
Allah sizi eşlerinizi dul bırakın diye yaratmadı.
Allah sizi sevdiğinize söz verip, onu yarı yolda bırakın diye yaratmadı.
Allah sizi çocuğunu yetim ya da öksüz bırakın diye de yaratmadı.
O, sizi insanları mutlu edin diye yarattı…

~Dinlence yazarı Ahmet Ümit~

Bilgi bankasından bilgi toplar zihnimiz...
"Bu bankada para yerine kullanılan şey kitaplardır." Yine bu bankada binlerce farklı insan çalışır. Bazen bir Kafka çıkar karşımıza ve acı satın alırız. İnsan olduğumuzu hatırlatır bize. Bazen bir Dostoyevski 'ye denk geliriz ve bize Vicdan' ı öğretir. Öyle değil mi önemi ne büyüktür bizler için. Bir bakarsınız Turganyev ağzında sarma sigarası ve size hiçkimse olmanın keyfini anlatır. Dinlersiniz, öyle güzel konudur ki, aslında konunun güzel olduğunu siz onun hitabetinden kaynaklandığını anladığınızda aradan günler geçmiştir...

Tabi bu binlerce çalışandan biri de Kari' lerdir, yani okuyucular. Bu okuyucular tüm bu bilgi edinimlerinden sonra yorulurlar. Öyle ya onlar da insanlar. Bu insanlar dinlenecek ki diğer çalışanların öğrettiklerinden bir şeyler anlasınlar... Yorulan insanlar altından gümüş sular akan nehirler üzerinde, tüm sinir sistemlerini gevşeten müzikler eşliğinde, tatları hiç tadılmamış meyve ağaçları, envayi çeşit zevkler üzerine dizayn edilmiş dinlence diyarlarına gidip dinlenmek ihtiyacı hissederler... Bu dinlence diyarının başında da Ahmet Ümit bulunur...

Ahmet Ümit ve alegorisi...
İşte benim için bütün mesele bu...

Anlamsal olarak yoğun kitaplar okuyacak ruh halinde değil misiniz?

Sinirleriniz mi bozuk?

Ciltli kitaplar gözünüzü mü korkutuyor?

İlacımız Ahmet Ümit...

(Polisiye roman önyargısı diye bir tabir vardır. Bu önyargıyı beslemeyeler için... İçerikle ilgili en ufak bir inceleme yapamam. Spoiler en çok canımı sıkan durumlardan bir tanesi. Yazarın üslubu, yeteneği, şuyu buyunu daha önceki incelemelerde dile getirmiştim. Yerli Agatha olduğunu duyduğunuzu farz ediyorum.)

~~~Keyifli okumalar~~~

Ha bu arada, her defasında bu sefer tahmin edicem diyip bir türlü bulamıyorum katili. Ne sinir bozucu güzellik.

Bir Başkomser Nevzat romanını daha heyecanla okuyup bitirmenin mutluluğu ve aynı zamanda burukluğu içinde yazıyorum incelememi. (Uzun olacak ama konunun hassasiyeti nedeniyle bugün böyle olacak.) Bu kez diğer Ahmet Ümit romanlarından daha çok etkiledi beni Kırlangıç Çığlığı. Çünkü konu hepimizin, Türkiye'nin ve hatta dünyanın en çok konuştuğu çocuk tacizi idi. Bu okuyacaklarınızın hiçbiri ipucu değildir, kitap ile ilgili aşırıya kaçan bilgi içermeyecektir. (Bavul Dergi mart sayısı kitabın ilk bölümünden bir kesitte konu hakkında bilgi veriyor.)

Önce kısaca kitap konusuna değinmek istiyorum. İstanbul'da işlenen seri cinayetler sonucunda iş yine Nevzat Başkomser ve ekibine düşer. Onlar bir yandan "Körebe" lakaplı katilin peşindeyken bir yandan da Suriyeli sığınmacılar ile ilgili konularla uğraşırlar. Ve iki olay hiç beklemedikleri bir yerde kesişir.
* "Körebe" kimdir, neden cinayet işlemektedir?
* Öldürülen kişiler neye göre seçilmiştir?
Bu ve daha birçok sorunun cevabını bulacaksınız "Kırlangıç Çığlığı" okurken.

Ahmet Ümit'i tebrik etmek ve böyle bir kitaba imza attığı için büyük saygı duymak gerektiğini söylemek isterim. Konunun ne derece hassas olduğu konusunda hemfikiriz hepimiz. Ve bu konunun böyle açık ve korkusuz yazılması beni çok etkiledi. Çocuk tacizinin nedenleri, tacizcinin psikolojisi, tacize uğrayanların anlattıkları ve yaşadıkları hayal kırıklığı, değişen hayatlar, umutsuz insanlar, yıkılan hayaller ve daha fazlası ile karşılaşacaksınız kitapta.

Ben okurken öyle çok utandım ki insanlıktan. İnsan olmaktan, onlarla aynı havayı solumaktan utandım. Bir yerlerde yaşadıklarını, yediklerini, içtiklerini bilmekten iğrendim. Masum çocuklara yaşattıkları o kötü anların sonuçlarını ödesinler istedim. Ama bu kadar kolay değil bu elbette... Toplumun her bireyinin iyi eğitim almasıyla, yönlendirilip yerleştirilmesiyle çözüm bulunacak bu ve benzeri canice davranışlara. İnsanlar empati kuracak.

Ama en önemlisi bu konuda yapılması gereken şeylerdir. Umudumuzdur çocuklar. Onlar ailelerinden korkmayacak. Ailelerinin her koşulda yanlarında olduğunu bilecek, susturulmayacak. Sesini yükseltecek onlar. Çocuktur, yanlış anlamıştır deyip üstünü kapatmayacak aileler. Onlara konuşmayı, bağırmayı, sessiz kalmamayı öğretecek anne-babalar. Özgüvenli yetiştirecekler onları. Çocukların da birer birey olduğunu, yaşadıkları her şeyi er ya da geç idrak edeceklerini bilecek ebeveynler. İstismarı engellemek için iletişim kuracaklar çocukları ile. Okullarda da geleceğimizin mimarı öğretmenlerimiz anlayacak çocukların psikolojisini ve yönlendirecek onları. Bu bir adımdır evet. Ama bir adım ile başlar her şey. Bir adım atarsın ve sonra dünya değişir. Dünyayı değiştirmek elimizde dostlarım...

Kitabın okunması, sadece bir polisiye gerilim olarak bakılmaması taraftarıyım. Çünkü ne yazık ki hepsi gerçek... Tavsiyedir.

“Sevmek bir anlamda sende olmayana ulaşmak için çabalamak değil midir ? Senden farklı olmayan birine niye ulaşmaya çalışasın ki ?”
'' Nereye kadar başkalarının sözlerinde arayacaksın kendi sırrını? ''
Bu ve benzeri soruların cevaplarını alacağınız kitap olan Bab-ı Esrar yazarın Patasana ve Elveda Güzel Vatanım kitapları gibi bu eseri de tarihi roman tarzında yazılmıştır.Konu olarak Karen Kimya ismindeki başkahramanımızın şüpheli bir yangın nedeniyle Londra’dan Konya’ya gelmesiyle başlar.Karen Kimya sigorta poliçesini bahane ederek aslında derviş olan babasının izini sürer. Babasını arayan bir kadının yaşam öyküsü gibi başta gözüksede siz hiç farketmeden Mevlana ve Şemsi anlatmaya başlıyor.Karen Kimya Mevlana ve Şems’in arasındaki muazzam aşkı öğrenmektedir.Belirli bir süre sonra ilk başta anlatılanlardan o kadar uzaklaşıyor ki sizde geriye dönmek istemeyeceksiniz.Kesinlikte tavsiye ederim hem tarihi hemde tasavvufi bir konunun günümüze uygulanmış güzel bir eser okuyorsunuz.
Keyifli Okumalar Dilerim

İncelemeye geçmeden önce polisiye romanları okumamak için kendimce geçerli bir bahanem var: Kitabı açarsın, başlarsın ve bir katil vardır, sonunda katil bulunur, kitap biter. Bence çok sade ve basit. Ne anladım ben bundan? Hani nerde verilmek istenen mesaj? Ne anlatmak istedi yazar? İnsan öldürmek kötü bir şey mi dedi? Sonuç olarak Sadece merak duygusu kitabı bitirmemi sağlar. Katili merak ediyorsam "Müge Anlı" da izlerim.(İzliyorum zaten) Ama bence romanın okuyucuya bir dünya sunması lazım, öyle bir dünya ki kendini oralarda bir yerlerde kaybettiği için bitirsin o kitabı, merak ettiği için değil. Yani okuyucuya farklı duygular yaşatması lazım romanın, farklı tatlar. Ama bunun aksine polisiye romanlarında özellikle Türk milletinin ata sporu olan merak duygusu kullanılır. Başka bir albenisi yok bence.

Bunları anlattıysan neden bu kitabı okudun o zaman arkadaşım, diye sorabilirsiniz. Kitap beni en can alıcı yerimden(merak) vurdu. Bende de Türk kanı var çünkü. Hani bir bina yıkımı vardır, dozer gelir ve iş başındadır. Bizimkilerde oturup film seyreder gibi bakar ya o dozere. Heh işte bende öyle merak ettim bu kitabı. Evet katil herhangi biri. Ama dur bakalım hangi herhangi biri.

Ama bahsetmiş olduğum, polisiye romanı okumamak için bahanelerim tamamen etkisiz. Aksine bu tür kitapları büyük zevkle ve çok merakla okuyorum.
Buraya kadar anlattıklarım kitaptan bağımsızdır. Polisiye romanları için kendi fikrimi belirttim sadece.

Aslında polisiye romanları okumak veya seçmek için yorumlara bakmak bence çok tutarlı değildir. Çünkü ortada bir katil vardır ve okur katili tahmin etmeye çalışır. Kitabın sonunda katili tahmin edemeyip ters köşe olanla tahmini doğru olan aynı zevki alamaz diye düşünüyorum. Polisiye romanı okumak isteyenler için en iyi tavsiye kesinlikle yazar ismidir. "Ahmet Ümit" gibi bu işin ustası yazarların kitaplarını gözü kapalı alabilirsiniz. Tabi bende katili yanlış tahmin ettim ve sonu etkileyiciydi. Dolasıyla kitabı beğendim. Yazarımız usta bir şekilde, katil hakkında hep yanıltmacalarda bulunmuş. Kitap gayet sade ve tatlı bir üslup ile yazılmış. Hikaye hiçte karmaşık değil, her yaştan insanın okuyabileceği bir roman. İçlerinde hoşuma giden beni etkileyen bir çok cümle vardı, bunlardan bazılarını alıntı olarak paylaştım.

Ve kitap hakkında anlatmak istediğim ayrıntılar çok. Fakat spoiler olsun istemiyorum. Çünkü anlatacağım ayrıntılar katili bulmanıza ışık tutabilir. Sonrada bana çok küsersiniz.

Son olarak diyeceğim: "Müge Anlı" izleyenler kesinlikle okumalı.
Meraklı olanlar zaten okumalı.
Hele bir de dozer seyredenler okumuştur, diye düşünüyorum.

Saygılarımla...

Seni seviyorum Ahmet Ümit, polisiye türü kitapları sevmiyorum ama seni taaa yıllar önce Eskişehir 'e imza gününe geldiğinde, kalabalık kuyrukta üzerimde üniforma, işe yetişmek için acele ettiğimi fark edip diğer okurlara " memur hanım sanırım işe yetişecek, öncelik versek" dediğin günden önce de bir kaç dakika olsa da ettiğimiz o muhabbet anında ve sonrasında da seviyorum.
Çalıştığım yıllarda çok fazla amir sevmemiş olsam da senin Nevzat Başkomiserini seviyorum.
Çok iyi biliyor Nevzat Başkomiser ;

Sakin bir yaşamı unutup sahiplenmek , ait olmak zorundasındır , bu mesleği seçmeye karar verdiysen eğer.
Boşveremezsin. Yeri gelir , herkes uyurken, bayramda, tatilde, gecenin kör bir vaktinde evinde, annenin babanın, arkadaşının, eşinin ya da sevgilinin yanında kalmayı hayal ederken , en zoru da çocuğunu o kadar özlemişken, onunla olmayı her şeyden çok isterken, çalışmak zorundasındır mesleğinin gereği için.
Vicdanlı davranmak, en gerekenini ve en doğrusunu yapmak için hep bir duruşun , bir iş disiplinin olmak zorundadır.
Tavrın, neşen , niyetin ve moralin ; ne yaşıyorsan yaşa, ister hastalık, ister bir yakınının vefatı , ister özlem isterse bir ayrılık acısı hep iyi olmalıdır ki, etrafındakiler de seninle birlikte iyi olabilsinler. Abla, anne, kardeş, arkadaş, sırdaş, dost, meslektaş olmak zorundasındır en samimisinden.
Objektif bakabilmelisindir tüm olaylara . İnsan olmalısındır sırt sırta verip çalıştıklarına, üzülene , sevinene çare arayana.
Adil olmalısındır dil, din, ırk, mezhep, cinsiyet ayrımı gözetmeksizin tarafsızca durabilmelisin ki kim olursa olsun yanında güvende hissetsin kendini.
Sinirlerin çok sağlam olmak zorundadır mesela; hırsıza, tacizciye, tecavüzcüye , katile , yalancılara , psikopata, küçükten büyüğe yaşlıdan gence gıybetçiye, menfaatçiye, sahtekara, öğrenmişsindir artık anında duygusal tepki vermeye, sinirlenmeye, kızmaya küsmeye hele de alınganlığa hakkının olmadığını, aksi halde adaletli olamayacağını.
Hep kibar olmak, gülümsemek , anlayışlı davranmak zorunda olduğunu düşünürler unutup da insan olduğunu mesela. Ama sevmek zorundasındır insanları, işini, sorgusuz sualsiz , şikayetsiz ve beklentisiz sevmek, çünkü sorumluluğun çok ağırdır polissen eğer.

Çok detaylı anlatır Ahmet Ümit, mesleği , zorluklarını, duygularını ve olaylarını. Sadece bir cinayete, organ hırsızlığına, ya da suça bağlı değildir kitapları. Psikolojik terappide hissederken kendinizi bir bakmışsınız coğrafya turu yaptırıyor bölgelerde, kavimlerde kültürel molalar veriyorsunuz. Aşkı kayıpları, özlemleri, geleceği bir ezginin nağmesinde sorgulatıyor.
Okurları galeyana getiren kitapları merak
ediyorum diyorsanız deneyin pişman olmayacaksınız.
Keyifli okumalar.

.
Sürükleyici bir kitap. Akıcı bir dili var. Kitabın sonunda tahmin etmediğiniz olaylarla karşılaşıyorsunuz. Kitap karşımızdaki kişiye ne olursa olsun fazla güvenmememiz gerektiğini, insanların her zaman bizi şaşırtmayı başarabileceklerini anlatıyor.

Kitap Beyoğlu'nda büyüyen, Beyoğlu'nda yaşayan üç arkadaşın hikayesini anlatıyor. Birbirlerinden çok farklı üç arkadaşın başından geçenler...

Kitabın yarısına kadar olay olmasını bekledim. Ancak bu bekleyiş beni hiç sıkmadı ve sonu çok şaşırtı. Katilin kim olduğunu öğrendiğimde ürperdim diyebilirim.

Eğer kitaplığınızda varsa okumayı, edinmeyi düşünüyorsanız da hemen satın alıp kitaba başlamayı geciktirmemenizi tavsiye ederim.

:))

Polisiye roman sevmiyor olmama rağmen elime alınca bırakamayıp, bir sonraki sayfayı heyecanla çevirdiğim ve 2 günde okuduğum bir kitap. Olaylar öyle güzel iç içe bir şekilde işlenmiş ki Patasana 2700 yıl önce değil de günümüzde yaşıyor sanıyorsunuz. Sonunu güzel bir mesajla ve çözemeyeceğiniz bir sürprizle süslemiş yazarımız. Keyifle okuyacağınız bir kitap. Tavsiye ederim

Ahmet Ümit... Yani bilemiyorum nereden başlasam nasıl anlatsam sanırım benim için bir jübile eseri oldu “Aşkımız eski bir roman”. Kitabın içinde üç farklı kriminal olay ve hikaye var. Ne kurgular orjinaldi ne de beklenilen heyecanı ve tatmini verdi. Basit seviyede bir anlatımla kolay tahmin edilebilir olaylarla, katillerin “ben buradayım” diye bağırmasıyla okurlarına kötü bir sürpriz hazırlamış Ahmet Ümit. Öyle ki, kitabı Nevzat başkomiser bile kurtaramadı. Yani Patasana lisans bitirme teziyse, Aşkımız eski bir roman tam bir okula hazırlık kitabıydı. Özellikle bu tarzda çok okuyanlar ve türü sevenler ne demek istediğimi anlayacaklardır. Olmadı. Olmuyor.