Amélie Nothomb

Kitaba ilk okumaya başladığımda beni Paris semalarında bir gezintiye çıkaracağını hissetmiş ve heyecanlanmıştım fakat Hayal kırıklığı yaşamam uzun sürmedi. Yine de yazarın hayal dünyası oldukça geniş. Emeklerine saygı duyuyorum.

Gelen mektupları genelde yanıtsız bırakmayan, gayet ünlü bir yazar Amelie Nothomb. Ama Irak’taki Amerikan askeri Melvin Mapple’ın mektubu beklenmedik bir etki yaratıyor. Melvin Mapple savaşın yıkıcılığı ile yemek yemeye sığındığını söylüyor. Ve beraberinde aldığı 130 kiloyu.
.
Yazar ile asker arasındaki mektuplaşmayı okumak oldukça keyifliydi özellikle beklenmedik son ile şaşırtması da diğer güzel bir ayrıntı.

Bu kadar samimi, bu kadar kendinizi bulacağınız bir kitap olamaz! Yazar olmak bu! Yazarken okuyucunuzu kitaba dahil edip, içindeki kurguyu oynatabilmek! Olağanüstü bir kitaptı benim için. Bayıldım.!

Kısacık romanlarıyla tanınan Nothomb'un kitapları sürükleyiciliği ile okuru hemen içine alıverir. Bu kitapta da aynısı yapıyor Nothomb. Çok akıcı bir dil kullanılmış, güzel bir kurgu hazırlamış fakat kitabın sonu tam bir hayal kırıklığı yarattı bende. Sonu bir yere bağlanmayan kitapları oldum olası sevmem. Bu kitapta da aynı durum söz konusu. Sonu biraz daha uzatılabilirmiş bence.

Kitabın konusu ve ana teması yukarıdaki kitap bilgilerinde yazmakta olduğundan değinme gereği duymadım. Konu ilgi çekici ve güzel; fakat yazarın anlatımı, geçişleri vs tekdüze ve akıcılıktan uzak geldi bana.

Okurken sık sık ben böyle yapmazdım, galiba ben iş hayatına dair pek bir şey bilmiyorum dediğim ve bir an önce iş hayatını içeren resmiyetten boğulan kitaplar okumam gerektiği kanaatine vardım. Bu durumu aklımın bir köşesine not ettim.
Kitaba gelirsek çok akıcı olduğu bir gerçek .Çok sade ve anlaşılır cümleler kullanılmış. Sanki dün yaşadığınız bir olayı, bir arkadaşınıza anlatıyormuşsunuz gibi doğal ve rahat bir üslubu var. Ancak konu olarak bu tip bir şey beklememiştim ve kitabın sonunu daha farklı düşünmüştüm . Tüm bu olaylar bir sınav mı acaba demiştim. Kitabın içinde yer yer Japon kültürünü, çalışkanlıklarını , bakış açılarını takdir ettim ancak ben bir Japon olsam bu kitabı okuduğumda sinirlenirdim sanırım . Japonlar aşırı hissiz bir toplum olarak gösterilmiş gibi geldi bana . Tabi ne derece doğru bilemiyorum.

Akıcı ve sade bir anlatıma sahip. Aşk meşk olaylarına pek katlanamam ama bu ilginç bir konuyu işliyor. Şimdinin modern Türk erkeklerinin "aşk" diye adlandırdıkları şey aslında "hapsetme" olduğu için biraz ona benzettim.

Son derece güzel bir psikolojik roman.
Nobel Edebiyat Ödülü sahibi bir yazar ile röportaj yapmaya kalkan gazetecilerin düştüğü durum ve sonrasında ortaya çıkan bilinmezler, son derece güzel bir final ile sonlanıyor.
Bazı medya mensuplarının düştüğü halleri içeren bölümleri özellikle övgüyü hak ediyor.
Dili biraz ağır gibi görünse de polisiye severlerin mutlaka okuması gerekenlerden

Bu kitaba polisiye demek biraz tuhaf kaçıyor sırf bir cinayet öyküsü barındırıyor diye. Seneler önce işlenmiş bir cinayet var ortada ama kimse farkında değil işin enteresan kısmı bu.
Ünlü yazar Pretextat Tach'ın iki ay içerisinde öleceğinin açıklanması üzerine kendisi ile son röportaj yapmak isteyen gazetecilerin yazar ile giriştikleri söz düellosu bu kitap, başından sonuna kadar. Yazarın gazetecilerin zayıf noktalarını bulup onları teker teker psikolojik ve fiziksel çöküntüye uğratması ve bunu sadece sözlerle yapıyor olması okumaya değer. İşlenmiş cinayetin bir gazeteci tarafından ortaya çıkarılması ise başlı başına bir bölüm ve karşılıklı düello gözünüzde canlandırdığınızda çok başarılı, çok zekice. Ve katilin teslim oluşu...

Mükemmel anlatım , etkileyici bir yazı tekniği , yazarın kalemini naif bir üslupla kullanmıştı lakin bir çok cevapsız sorular kaldı akıllarda. on altı yaşında ki genç kızın iç dünyasında bile geçişler çok hızlıydı.