Eminönü ıslak. İnsanlar ne kadar da uzak birbirlerinden. Ben herkesten uzağım. Senden bile. Sana anlatacağım, belki de anlatamayacağım şeyler beni korkutuyor.
Bugün niteliği birden değişiyor yaşamanın. Uzaklaşmak demek yaşamak. Bir şeylerden sürekli uzağa düşmek, araya anlaşılmaz engeller koymak demek. Güzellikleri, insanın içini dolduran derinlikleri alıp götüren bir şeyler var yaşamın içinde. Zor ya da kolay, unutulmuş bir sevdaymışçasına, aranmaya hak bırakmayan, bilincin silinmesi gibi, varlığı yadsıyan ve tüm karşı çıkışları yoksayan bir hiçlik. O hüznün müziği de hiç yazılmamış,
hiç seslendirilmemiş olsaydı keşke. Uzaktan uzaktan insanı kuşkular, tedirginlikler içinde bocalatan o müzikten söz ediyorum. Umutlanmak, güneş gibi parlak bir müziğin izdüşümüdür, düşünmüş müydün?