“Bu sayfaların pedagojik işkence malzemesi olarak kullanılmaması rica olunur.”Uyarısıyla başlıyor kitap. Çünkü her gece masallar okuyarak rüyalara daldırdığımız çocuklarımızın,okuma yazmayı öğrenmesiyle onlara masal okumayı terk etmemizin sonuçlarını çarpıyor yüzümüze.
İlginç masal kahramanlarından sınava tabi tutulduğu kitaplara,hiç ilgisini çekmedigi halde okumak zorunda bırakıldığı ödeve dönüşen,yüksek sesle evde okumalar yapması için zorlanılan çocukların,seslerini ‘kekeleme’ ‘heceleme’ ‘düzgün telaffuz et’,’falancadan daha hızlı okumayı sök’diye kesilen okumanın işkenceye dönüşmesinden ebeveynleri sorumlu tutuyor.
Oysa bir zamanlar masalcısıydık şimdi herşeyin hesabını sorar olduk.
Ceza olarak —“madem öyle,biraz sonra televizyon seyretmeyeceksin!”
Tabi.. Televizyon mükâfat olma haysiyetine yükseltildi...Ve bunun doğal sonucu olarak,okuma angarya derecesine düştü...Bizim buluşumuzdur bu...
Halbuki her akşam okunan masal,dünyanın en güzel işlevini yerine getiriyordu;en çıkarsız,en tartışmasız,sadece insanları ilgilendiren yönünü. Sevgi orada yeniden hayat buluyordu. Karşılıklı olarak bir bedel istemeyen bir sevgiydi bu onun anladığıda buydu zaten bedelsizlik.Gece masalları onu gündüzün yüklerinden kurtarıyordu.Denize açılıyordu.Kendini rüzgara bırakıyordu,rüzgar sesimizdi...
Burada herşey bedelsizliğin ülkesinde olup bitiyordu.
Sanatın tek akçesi olan bedelsizlik.
Sevgi ve Muhabbetle..
