Ernst W. Heine

İnsan üç şeyi geri alamıyor:Yaydan çıkan oku,düşünmeden konuşulan sözü ve kaçırılan fırsatı

“İnsanlar hayvanlardan daha aptal” dedi adam. “Önce para kazanmak için sağlıklarını feda ediyorlar. Sonra da sağlıklarını tekrar kazanmak için paralarını feda ediyorlar. İnanın bana aptallıkta bir hastalıktır”

Eski Roma'da şöyle bir söz vardı: Kimin çıkarı varsa, o yapmıştır.

Gemiyi taşıyan su,
Onu yutanla aynıdır.

İnsanın mutlu olabilmek için ne kadar az şeye ihtiyacı var! Yumuşak bir yatakta, ağrısız bir uykuya dalmaktan daha güzel ne olabilir...

-Peki eğer Tanrı yoksa geriye ne kalıyor?”

-Sen. Eskisinden daha da büyük olarak sen kalıyorsun geriye. Çünkü artık ipleri Tanrının elinde olan bir piyon değilsin. Güneşin her doğuşunda kutsallık bulunur. Kutsallık yağmurdadır, kutsallık dağların zirvesindedir, çöllerin derinliklerindedir. Kutsallık yaşlı ağaçlardadır, mağrur çehrelerdedir, her tatlı su kaynağındadır. Kutsallık başkalarına armağan ettiğimiz gülüştedir, döktüğümüz yaşlardadır. Çocuklarımızın gülümseyişindedir. Dünya, insanı hayretten hayrete düşüren mucizelerle dolu. Mesela yıldızlarla kaplı gökyüzü, bunların en güzel örneği. Ve sen hala bir Tanrıya ihtiyaç duyuyorsun öyle mi? Yaşamın amacı Yaşamın ta kendisidir.

Hayat uykunun her gece yatıştırdığı bir hastalıktır. Fakat bu hastalığa tek çare ölümdür.

Bilgiye susamış olanlar için en değerli tavsiye şudur: Bak! Bakmak, düşünmekten de önemlidir. Bir deve kemiğinin niteliği üzerine kafa patlatan bir bilge, fazla düşünmekten görme yeteneğini yitirir. Günün birinde canlı bir deveyle karşılaştığı takdirde, ayrıntılara boğulmuş olduğu için onun bir deve olduğunu anlayamaz bile.

Arap rakamlarındaki dahice yenilik, sıfırın kullanılmaya başlanmasıydı. Sıfır, aslında rakam da olmayan, gizemli bir işarettir. Bir başka rakamın önüne veya arkasına konmasıyla, hiçlik veya sonsuzluk anlamına gelebilir. Çölün soyut Tanrısının doğası, sıfır kavramının içinde yaşamaktadır.

Günahkarlar Köyü'nün hikayesini biliyor musunuz? Bilmiyor musunuz? O halde kimin görmek için gözleri varsa, o görsün!” diyor ve devam ediyordu:

“Babasının ülkesini dolaşan Harun ür-Reşid, günün birinde sadece körlerin yaşadığı bir vadiye gelmiş. Bu insanların çocukları dünyaya kör olarak geliyormuş. Onlara as-Sabbabun, Günahkarlar deniliyordu. Ataları Tanrı'ya karşı günah işledikleri için, gözlerinin ışığının söndüğü söyleniyordu. Şimdi de sonsuz karanlığın zorluklarına bir katır teslimiyetiyle boyun eğiyorlardı. Aklı başında, dindar ve çalışkan insanlardı. Köylerine önemli bir misafir geldiğini duydukları zaman, tarladaki işlerini bırakarak Harun ür-Reşid'i dinlemeye koştular. Sesi kulaklarına o kadar güzel gelmişti ki onu karşılarında görür gibi oluyorlardı. Harun ür-Reşid, yanında bir de fil getirmişti. Körlerin hiçbiri daha önce böyle bir hayvanla karşılaşmamış olduğu için, ona elleriyle dokunmak istediler. Bu mucize hayvanın ne olduğunu anlayabilmek için birbirlerini eziyorlardı.

Ancak bu kargaşadan ürken fil şiddetli boru sesini benzeyen bir uyarı çığlığı attı. Bunun üzerinde kalabalık korkuyla geri çekildi ve güvenli bir mesafede saygıyla beklemeye başladı. Hayvanın karnına dokunmuş olanlar şöyle der: Fil, yumuşak derili büyük bir hayvandır. Dişlerine dokunmuş olanlar ise yeminle söyle dediler: Hayır, fil ince hatlı ve taş sertliğinde bir hayvandır. Hortumuna dokunmuş olanlar ise onu bir tür büyük yılan olarak tasvir ediyordu. Bacaklarına dokunmuş olanlara göre, fil denilen hayvan, kabukları çatlak içinde ağaç kütüklerini andırıyordu.

Böylece körlerin arasında sonu gelmez bir tartışma başladı. Köy birbiriyle asla anlaşamayan dört gruba ayrıldı, çünkü biri kendisinin haklı olduğunu düşünüyordu. Bir filin ne olduğunu kendi elleriyle dokunup anlamamışlar mıydı?

Gülüyorsunuz, dostlar.

Aptalların körlüğüne mi gülüyorsunuz?

Kısıtlı algılarımızla kavradığımızı düşündüğümüz şeylerin gerçek yapıları hakkında acaba ne biliyoruz? Gerçeğin tümünü anladığımıza emin miyiz?