Ertuğrul Özkök

"Şahsi müzik listesi, insanın parmak izi ve DNA'sı gibi bir şey. Bu dünyada birbirinin aynı müzik listesi yapan iki kişi olamaz."

...Prensip sahibi bir çocuk olduğu için, kabak yemeyi hep reddetmişti. Çünkü onun için kabak bir sebzeydi ve başına bal kelimesinin gelmesi onu tatlı yapmazdı...

...Hayatı boyunca sigara içen babasından ona geçen genetik miras, sigara nefretiydi. Hayatı boyunca ağzına sigara koyamayacak ve gençlik yıllarında uçma duygusunun ıskalanmasına neden olacaktı...

Uzayan saçlarımızdan başka değişen bir şey yok.

Aşk, önlenemeyen bir geri sayımdır. Sabah kahvesinin her yudumunda eksilen bir kum saatidir aşk.

Tanrıların büyük hikayesi, inancın büyük patlaması İsa’dan on bin yıl önce orada başlamıştı. Yaratıcı bir zekanın oraya, henüz tam çözemediğimiz bir matematik düzenle yerleştirdiği taşlar, insanın tanrılarla baş başa yaşadığı binlerce yıllık bir dönemi açıyordu. Tanrılar ile insanın barış içinde birlikte yaşadığı bir dönemdi bu. İnancın bir dava, fetih, biat, cihat ve kutsal savaş konusu olmadığı yıllardı. İnancın adı henüz “din” değildi. Öyle olmadığı içinde din savaşı diye bir şey yoktu, dolayısıyla “cihat” ve “şehit” kelimeleride icat edilmemişti. İnsanın itikadıyla barış içinde yaşadığı çok uzun bir dönemdi başlayan. İnancın erken rönasansıydı. Tepenin üzerindeki ağacın dalları henüz tomurcuklanmamış, henüz günah meyvelerini vermemişti.

Sonra bir gün, o ağacın altına bir insan gelecek, önce “putları” tek tek öldürecek, geriye tek Tanrı bırakacak, adına “Rab” diyecek, ondan önce budanan tepedeki ağacın ilk günah meyvesini yiyen insanlara yeni bir itikadın kapılarını açacaktı.

Oraya gelecek insanın adı İbrahim’di... İnanışın adı artık din olacaktı. İbrahim o ağacın altında semavi dinlerin ilkinin yolunu açacaktı. Böylece araya peygamberler ve onların dinleri girecek, insan artık bir daha Tanrı’yla baş başa kalamayacaktı.