Yaklaşık bir haftayı geçkin bir süredir okuduğum #emanet bitti. Eş zamanlı başka okumalar yapınca bu kitabı sade ve akıcı dili nedeniyle akşamdan akşama okumak çok iyi geldi bana.
Törelerin, ihtişamın ,ağalıkların adı batsın dedirtiyor insana. Bir konakta doğmuş Berhan’ın çocukluğunda çizilmiş kaderi, tek kabahati kimsesiz kalıp konağa yanaşma diye gelmiş Mevsim… Ailelerin çocukları için her şeyin en iyisini istiyorum adı altında bencilce verdiği kararlar,insanın içini ezen bir aşk. Ağalık öyle önemli öyle mühim ki, asla kendinden aşağıdakiyle(mevki olarak çünkü bana göre Dağlıca konağında en aşağılık insan çocuğunu hakkıyla sevemeyen Mihriye’ydi) değil yuva kurmayı sohbeti bile hoş karşılamıyor. İki gencecik insana aşkı zehir ettiler ve daha nice insanı üzdüler. Her şeyin üstüne Berhan’ın yıllar sonra Cihan’la hesaplaşması. İnsana,
yaşanması mümkünken yaşanamayan ,başkaları tarafından zehir edilen nice mutluluklar vardı kim bilir diye sorgulatıyor. Daha önce Gece ile Şafak kitabını okumuş keyif almıştım.Bu kitabını da çok beğenerek okudum.
Kitapla kalın
