Sevdiğim bir arkadaşım demişti, gerçekten hak ediyor musun bu kitabı diye. Başka bir kitaptı tabii ve hak etmemiştim elbette daha. Ama ya Furüğ’u hak etmek için ne yaptım ben. Okumak için , bitirmek için. Yeterli mi beğenmek, sevmek , paylaşmak , buralara bir şeyler karalamak. Ne bileyim ölüm yıldönümünde anmak, hatta onun için şiir yazmak. Bilmiyorum . Aslında biliyorum, tükettim her şey gibi bu kitabı da bir gecede. Kadının ömrünü verdiği her şeyi beynimin kıyıcısından geçirdim küçük zevklerim pahasına. Çıkardığım anlık esansları attım hafızamın balta girmemiş ormanlarına. Sonra hiçbir şey yokmuş gibi devam ettim /ediyorum her şeye. Bahçe deyince birisi a, evet çok güzeldi okudum diyeceğim. Ya da ev karadır diye bir filmi büyük bir sorumluluk duygusuyla içim kan ağlayarak paylaşacağım. Ama bahçenin bitiminden aya doğru koşan bir ağustosböceği sesi duymaya çalışmayacağım hiç. Ya da memelerine yaslandığımda, kendimi dinleyeceğim sadece her zamanki gibi. 678 sayısı gülümsetmeyecek de beni herhalde. Fethi bilmeyeceğim, merhaba demeyeceğim o eşikteki kıza hiç. Ya da bilmiyorum, belki değişmişimdir, belki de gerçekten sevmişimdir, hak etmişimdir, bir daha okuyacağım, yeniden doğacağım. Belki o koca bahçesinde kalbinin, saçma birisine de yer vardır. Hayat belki… Ama ben ne anlarım ki.
Bırakmalıyım artık bu anlamsız yazıları incelemelere yazdığım, yarın sabah başka biri olacağım yine, tüm masalları unutacağım. Ama bu gece, sanırım yeniden okuyacağım yeryüzündeki ayetleri.
Furuğ Ferruhzad
İranlı bir şair.
Yaşadığı coğrafyada ne kadar acı varsa hepsinden biraz tatmış bir şair.
Erken bir evlilik yapmış, boşanmanın normal karşılanmadığı coğrafyada boşanmış, sırf
