Habbab Çetin Akdeniz

İşkenceci askerin küfür dolu bağırmaları bütün hücrelere bir kötü ruh karartısıyla yayılır. Ardından bir kırbaç şaklaması duyulur. Ve bir çığlık...
Bir küfür daha ve yalvaran bir başka ses. Yalvarışlar hiç bitmez.
Kahkahalara karışan yeminler ve yalvarmalar.
Sonra bir kırbaç sesi...
İşte bir çığlık daha...

Habbab Çetin Akdeniz araştırma yapmak için gittiği Pakistanda sebepsiz ve suçsuz olduğu halde 173 gün hapis yatması ve orada sadece Müslüman olduğu için aylarca en ağır işkencelerden geçen Müslümanlar...
Dünyanın her bir yanına demokrasi(!) getiren amerika ve onun uşağı olmuş pakistan askerleri tek suçu müslüman olan kardeşlerimize yaptığı zulüm...
Filistin askısı, suda boğma, elektrik verme, ayaklarının derileri parça parça olup yer deriler ve et parçalarıyla dolana kadar budaklı sopalar ile işkence.....
Cop, zincir, kırbaç ve elektrik seslerinin Ağlamanın, yeminlerin, çığlıkların ve tekbir seslerini bastırdığı işkencehaneler...
Karnındaki bebeği düşene kadar işkence ve canlı canlı timsaha yem olma...

"Batılılardan nefret ediyorum, Amerika’dan nefret ediyorum; ama daha çok Amerika’nın vicdanına sığınan müslümanlardan nefret ediyorum.” (Şehid Seyyid Kutub)

Bir noktada kafamda hala soru işaretleri var. Taliban terör örgütü değil mi? Yazara göre değil sanırım çünkü "taliban üyesi genç mücahit" ifadesini kullanıyor.
Onun haricinde, "Zalimler için yaşasın cehennem!".
Kitabın tek cümlelik umut verici özeti bu.
(Kişi insanlığını ancak kendi kaybedebilir, birisi tarafından asla ve asla elinden alınamaz.)

Gerçeklerle karşılaştıkça duraksamama sebep olan, nefes alma ihtiyacı hissettiğim bir kitaptı. Her sayfasında talip olduğum cenneti hak ediyor muyum diyerek kendimi sorguladım.

Öncelikle okuduklarım karşısında içim acıdı gerçekten, ben hangi inançtan hangi ırktan olursa olsun insanların işkenceye maruz kalmalarına şiddetle karşıyım.
Yazar, Doğu bilgeliğini araştırmak üzere İran üzerinden Pakistan'a gider,özellikle özellikle Muhammet İkbal'le ilgili yerinde gözlem yapmaktır amacı fakat yolda araçları durdurulur ve araçtaki tek yabancıdır. Yazar olduğunu ve araştırma yapmaya geldiğini söyler ama derdini anlatamaz ve Pakistan zindanlarında çile dolu altı ay geçirir. Yaşadıkları gerçekten çok zor şeyler. Ben böyle bir çaresizliği daha önce de "İnsanın Anlam Arayışı~Viktor Frankl" da okumuştum ve o da çok etkilemişti.
Kitapla ilgili tek olumsuz eleştirim yazım yanlışlarının o kadar çok ve bariz hatalar olması, bağlaç olan "de" neredeyse hiç doğru yazılmamış. Hal eki ile bağlaç ayrımı hiç yok diyebilirim. Büyük harf küçük harf kuralına da dikkat edilmemiş. Buradan editör arkadaşa bolca selam ederim.

Araştırma yapmak için gittiği Pakistan da 173 gün boyunca sebepsiz yere gördüğü işkenceleri anlatmış yazar. Sanırım okurken ağladığım ilk kitaptı. Sadece Müslüman olduğu için aklımın , hayalimin almadığı işkenceleri görmüş binlerce insan.. Şu yalan dünya da kim bilir bir yerler de daha neler yaşıyor bu insanlar.. Alın okuyun ve okutun.

Bir gazetecinin ortadoğu merakı ile ewinden çıkıp Pakistan'a yolculuğundan bahsedilmektedir... Guantanamo'daki yaşanmışlar we yaşananlar sayfa sayfa, cümle cümle acı, umut, yaşam mücadelesi ama yalwarmadan, minnet etmen.... ayetlerde geçen "Ey iman edenler!" Tabirine, asrımızda kimlerin muhattab alındığı, sabrın, şükrün, kardeşliğin, çaresizliğin, bilinmezliğin we cesaretin ne olduğunu bu kitapla öğrendim... derdin, özlemin ne olduğunu... çok fazla roman okumam... sewmemde ama bu kitap yaşanmış olayların delilidir... tek solukta okuyabileceğiniz bir eserdir...

See you jannah!

Okuduğum en mükemmel kitaplardan biri. Akıcı anlatımı, duyguyu resmen hissetiriyor. Bu kitabı arkadaşım hediye etmişti. Babasının yazdığı bir kitap. O yüzden özenle okudum. Ama gerçekten elime aldığımda bırakamadım. Bitirinceye dek kitaba bağlı kaldım. Çok güzel, çok hoş, üstelik ahlaki değerlere çok uygun bir hikaye. Tertemiz bir aşk hikayesi.