Habbab Çetin Akdeniz

Şeytanın şerrinden Allah'a sığınırım. Kırk küsür derece sıcaklıkta ve yerin altında, küf ve lağım kokuları arasında ölüm kalım mücadelesi vermek ve bunu binlerce kez yaşamak, Allah'ın, ey kulum ben senden razı oldum diyeceği bir tek an için bile azdır.

Kelamullah ile kanım ısınıyor, zihnim duruluyor...Yüreğimle doğruluyorum. Sığınakların en hayırlısına sığınarak doğruluyorum...

Bir insanın başka bir insana böyle acıları yaşatması için düşman olmasından başka bir sebep olmalı diye aklımdan geçiriyorum.

Yüzlerinde garip bir hüzün ve acı dolu bir özlem var. Kanaatkâr insanların birlikte yaşam mücadelesi verdikleri bu fakir coğrafyanın gizemi, batının sömürü hortumlarını yerin altından ve üstünden salarak ülkenin dört bir yanını kuşatmasından ötürü, bitmek tükenmek bilmeyen çaresizliği mi yansıtıyor? Peki, ben neden sadece onların kanaatkârlığını hissediyorum. Neden bir parça da olsa öfke ve saldırganlık, çıkarcılık ve kindarlık sezemiyorum. Dükkanında bir kaç çeşit içecekten ve çocuklar için sayılabilecek bir kaç şeker ve iki üç çeşit kuru baklagillerden başka bir şeyi olmayan bu adam, benim derdime ortak olmakla ne gibi bir kazanç elde edecek... Mistik bir beklentinin ötesinde başka bir şey sezemiyorum. Bir satırlık dua belki... ya da bir anlık güler yüz...

Gardiyanlar Esedullah'ı halsiz düşene kadar dövüyorlar. Ellerini başının üstünden duvardaki halkalarla kelepçeliyorlar. Dışarı çıkar çıkmaz gardiyanlardan biri benimle göz göze geliyor ve go bek diyerek bağırıyor. Gözlerimden çaresizliğin yaşları boşalıyor. Sözcükler boğazıma düğümlenerek çıkıyor.
Go cehennem!
Gardiyanlardan biri okuduğum bu lanet üzerine bana hücum ediyor ama dışarıdan gelen şefleri ona engel olarak Abdurreşid'e yöneliyor. Esedullah'ın, Abdurreşid'in ve Qari Saab'ın kapısı kapatılıyor. Altı gün boyunca tecrit ediliyorlar. Esedullah ikinci gün askıdan indiriliyor fakat elindeki kelepçeler çıkarılmıyor..