Arkadaşlar, bu kitabı tutuğunuz takım, ideolojiniz, desteklediğiniz parti ne olursa olsun okuyun. Kitapta adı geçenlerin ve geçmeyen binlercesinin ortak tek bir kaygısı vardı o da VATAN.
Gazilerimiz uzuvlarını kaybettikleri için üzülmediler. Kaybolan gençlik umutları için, dağılan aileleri için de üzülmediler. Onlar bizim duyarsızlıklarımız için üzüldüler, görmezden gelişlerimiz “sektör ”diye adlandırışlarımız yüzünden üzüldüler. Şırnak’ta çıkan çatışmada 3 polis yaralandı, Hakkâri’nin Yüksekova kırsalında 5 asker yaralandı haberlerinden hemen sonra magazine geçişlerimize, onları merak etmeyişlerimize üzüldüler. Bir kere bile GATA’ya gitmeyişlerimize, Bilkent’in yolunu bilmeyişlerimize üzüldüler. Protezlerinin SGK tarafından karşılanmayışına tamam dediler ama bizim buna sessiz kalışımıza göz yumuşumuza üzüldüler.15 Temmuz gazisi, Güneydoğu gazisi, İç güvenlik gazisi diye ayırışlarımıza üzüldüler.
Gidin arkadaşlar. GATA’ya gidin. Bilkent’e gidin.
Ancak oralara gittiğinizde GAZi MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ÜN “ Yurt toprağı! Her şey sana feda olsun. Kutlu olan sensin. Hepimiz senin için fedaiyiz.” sözlerini anlayabilirsiniz. Ancak oralarda “Yavrum hayatta ya, varsın yürüyemesin. ”diyen anneler tanıyıp, 25 yaşındaki oğlu tek bir adım attı diye mutluluktan ağlayan babalar görebilirsiniz. Umudu, bekleyişi, tükenişi, yeniden doğuşu görebilmek için gidin.
