Kurt Okay Sözleri ve Alıntıları
Kurt Okay sözleri ve alıntılarını, Kurt Okay kitap alıntılarını, Kurt Okay en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir topçu tayfası; Moskof batıyor, moskof batıyor!
Şimdi yine kurtarma madalyası kazanacağız” diye bağırıyordu.
Bugün pek yok ama, savaşta doğal olan bir İnsanî görev
kurtarma adettendi. Projektörler tekrar diğer düşman gemisine
yöneldiğinde, beklenilmedik bir şekilde filonun diğer
takımı gecenin karanlığında ortaya çıkmıştı. Bu durum da
düşünülmez, akıl yürütülmezdi. Düşmanın büyük bir kısmına
karşı tek başına mı? Dört yüz elli kişinin hayatı üzerine
de oynanamazdı. Bu Ruslara teslim olmak demekti. Göz
göre göre kendi sonunu hazırlamaktı. Midilli ani bir manevra
ve yirmi mil hızla Sebastopol’a doğru uzaklaşmıştı.
Köprü üzerinde bazen kısa bir komut çınlıyor, kaptanın
sırtı birden dimdik oluyordu. Gecenin gözleri vardı. Karanlığın
örtüsüne bürünmüş, göz kırpan düşmanın kırmızı beyaz
gezleri.
— Projektörler açılsın! Gemi savaş durumuna!
Oysa, işte her şey ellerindeydi. Yüksek mevki, şeref,
mükemellik, muhteşem döşenmiş bir ev, ellerini saygı ile
göğsünde çaprazlayarak her emrini yapmaya amade hizmetçiler,
otomobiller ve ahırların da bakımlı atların dolaştığı bir
malikâne.
Tembel tembel evde uzanmayan, kendini halkının iyiliğine
adamış, anlaştığı uyumlu, genç bir eşi vardı. Pek çok kişinin elde etmek için ömür boyu uğraştığı
bütün bunları kader ona sunmuştu. Bütün bu hayatın sonunda
ne vardı? Daha fazlasına cesaret edemiyordu. Aşmaması
gereken bir sınır vardı. Mukaddes kanunlara güvenmeli,
içinde yanan sakin ve aleve dayanan bir inancı olmalıydı.
Ara sıra onu yoklayan, pek de seyrek olmayan, onu zorlayan
karanlık sevgiler vardı: Ben yaşlanmayacağım. Hayatım
çok çabuk sona erecek”
Bu durum onun için yeni birşey değildi. Daha önceki savaşlarda da elinde tüfek, revolver veya süngü tutan düşmanla karşı karşıya geldiğinde de aynı duyguyu hissetmişti.Şimdi, üzerinde koyu renkli bir belirginlikte, sonu görülemeyecek kadar uzun insan karaltılarının dolaştığı dev trans Kafkas sıradağları, beyaz parıltılı bir suskunluk içinde yükseliyordu. Yan yana üniformalar, kalın kürk başlıklar altında bronz renkli yüzler. Topuklarının karda ses çıkarmayan çizmeler kurallara uygun olarak kalkıp iniyordu. Tüfeklerin namluları güneşte pırıldıyor, bazen bir haykırış, çıngıraklı bir kahkaha, kuvvetli bir küfür, coşturan, kavga eden kelimeler, at kişnemeleri birbirine karışıyordu
Colmar Freiherr von der Goltz
“Ölüm bizden ne aldı? O, Türk ordusunun önemli bir
reformcusu, ordumuzun yükselmesini borçlu olduğumuz
bir adam, Türkiye’yi seven iyi bir dosttu. Uzun yıllar buradaki
Pangaltı Harb Akademisinde çalıştı. Kendisinden birşey
öğrenilebilecek gençlere iyi bir hocaydı. Demir gibi bir
görev bilinci, hayatının manâ ve mahiyetiyle pek çok şey
verdi. İnsan olarak onun akıllı, geniş ufuklu oluşunu seviyordum,
asker olarak hiç yorulmak bilmeyen çalışma tutkusuna
hayrandım. Bana ve tanıdığı herkese örnek olarak hizmet
etti.”
Bir milletin varlığı ve emniyeti bu gemilerin durumuna
bağlıydı. Bir millet ki, diğer ülkelerle, birlik sağlamış, düşman
birliklerinin hatırı sayılır bir bölümünü harbe girmek
suretiyle düşmanlıkları, ittifak yaptığı devletlerin hudutlarından
kendi üzerine çekmişti.
Her iki harp gemisi de daima ileri karakol görevindeydi.
Ama orada nöbet yok, ikmal yok, yedekleme yoktu.