Yaşamımın bu tatsız dönemi üstüne yazdıklarımı bitirirken o dönemin o dönem olduğunu, şimdininse şimdi olduğunu söylüyorum kendi kendime, o zamanla şimdiki arasındaki yıllar, o zamanla şimdi, benim gözümde bir bütündür.
Komünist-düşmanlarının çoğunun namuslu insanlar olduğunu söyledim. Ama bildiğim kadarıyla hiçbiri, yanılgılarını üstlenmeye yeltenmedi. Bu ülkede gerekmiyor: onlar da bellekleri zayıf bir halk olduğumuzu biliyorlar nasılsa.
Ama bizim yanılgılarımız ne olursa olsun, ülkemize bir zararımız dokunduğunu sanmıyorum. Oysa onların zararları dokundu bence. Onlar, sonuçta hiç de saygın sayılamayacak kehanetlerde bulunarak sürüyle saygın toplantıya katıldılar, sürüyle CIA dergisini beslediler. Ondan sonra sıra Vietnam savaşında, Nixon dönemindeydi.
Hele o günlerin Komünist-düşmanı yazarlarıyla aydınlarını okumak, düpedüz hüzün veriyor insana. Hüzün sözcüğünü kullanmak da sahtekârlık benim gözümde; çünkü McCarthy'ye karşı çıkarken, çoğu zaman onun kıyıcı yöntemlerine karşı çıktıklarını biliyorum - bir taşra kulübünü yönetenlerin ölçüleri bunlar.