Onu hatırladığı ilk andan beri hissettiği bu olmuştu Deniz’in. Anneannesi hep misafir gibiydi. Sanki oturmaya gelmiş de az sonra kalkacak gibi, hep eğreti, hep ilişmiş. Sadece koltuğa değil, hayata ilişmiş, vaktim bir an önce dolsa da gitsen diyen hevessiz bir hayat yabancısı…