Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.9
Muzaffer İzgü
Muzaffer İzgü Yorumları ve İncelemeleri
Muzaffer İzgü yorumları ve incelemelerini, Muzaffer İzgü kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Muzaffer İzgü puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kaçak Kız
Buradan bütün anne babalara sesleniyorum; çocuklarınızı amansız bir sınav yarışı içinde helak etmeyin. Sınava girene kadar onlarla empati kurun konuşun. Benim oğlum, kızım doktor olacak mühendis olacak diye onlara baskı yapmayın. Kendi hırslarınız için çocuklarınızın hayatını karartmayın...Şimdi dilerseniz kitabımıza geçelim. “Kaçak Kız" romanını usta yazarımız Muzaffer İzgü yazdı. Genç bir kız olan Üzüm ÖYS Sınavını kazanamayınca anne baba baskısından kurtulmak için evden kaçar. Babası onun doktor olmasını istemektedir. Üzüm ise tiyatroya gönül vermiştir. Genç kız tiyatro oyuncusu olmayı çok ister. Bir gün evden kaçarak sokaklarda dolaşmaya başlar. Sokakta ayyaşlara rastlar. Ayyaşlar onu yanına çağırır ama o gitmez yanlarına. Sonra bir kafede içki içer ve otogara gider. Herhangi bir otobüse binip yaşadığı yeri terk etmek ister. Bu sırada adı Fırat olan bir genç ile tanışır. Kitabın devamında süpriz bir son sizi bekliyor. Ben kitabı okurken kendimi kahramanımız Üzüm'ün yerine koyarak empati yaptım. Onun çıkmaz sokağını gördüm ve içimde yaşadım. Çok duygulandım. Kitabın dili ve dialoglar oldukça sade ve akıcı. Üzüm sınav stresinden kaçıyor ama biz kitabı okurken duygularımızdan kaçamıyoruz... Okuyun Üzüm'ün dramından kalbiniz sızlayacak...Keyifli okumalar
2)Ökkeş Kurt Avında
İlk kitabı okurken kendimi Keloğlan masallarında hissetmiştim. Bu kitapta ise Ökkeş'in yanlış anlamalarından kaynaklı saflığı bana Hacivat ile Karagöz'ü anımsattı.Çünkü bana göre kitapta Ökkeş cahil taraf Karagöz'ü; babası ise okumuş taraf Hacivat'ı temsil ediyordu.
Babası bir gün Ökkeş'e kurtlar karşısında tüfeği nasıl
Muzaffer İzgü, çocukluk ve gençliğe adım attığı dönem hayatını anlattığı kitabında:
Salt duygu sömürüsü yapmadan ve mizah katarak; fakirlik, yokluk, yoksulluk dolu yaşamından kesitler sunuyor okuyucuya. Kitap bu anlamda tam bir "Otobiyografi" romanı örneği . Sanki "Şeker Portakalı" kitabını okuyormuşum gibi hissettim kendimi.
"Hayatımı yazsam roman olur" sözü bu kitapta ete kemiğe bürünmüş. İzgü hayatını yazmış ve roman olmuş.
Benim gibi belli yaş üstü okuyucular " :) " kendinden çok şey bulacaktır kitapta.
İyi okumalar.
1)Ökkeş Lunaparkta
Ökkeş annesini bebekken kaybetmiş nenesi ve babası ile köyde yaşayan küçük bir çocuktur.
Köy okuluna gider, O da arkadaşları gibi.. Gelgelelim yaşıtları ilkokulu bitirecektir ama O, hala, bir türlü birinci sınıfı geçememiştir.
Öğretmeni sorar: "Ökkeş beşten beş çıktı, kaç kaldı?" diye.
"5 kaldı öğretmenim," der. Bu kez öğretmeni "Bak 5 cevizin var 5'ini yedin, geriye ne kalır?" diye sorar.
Ökkeş'te yanıt verir: "kabukları kalır öğretmenim."
Tabi Ökkeş de haklı. Saf, temiz kalpli bir çocuk, O ne bilsin..
Ökkeş bir gün arkadaşları ile oyun oynarken, içlerinden bir çocuk, bunlara şehirde gördüğü lunaparkı ballandıra baldıra anlatmaktadır.
Ökkeş ve arkadaşları da lunaparkı, treni, gondolu, çarpışan arabaları.. Dinledikçe heveslenirler. Onlar da gitmek ister lunaparka.. Ama el mahkum. Neyse bir çare, binbir güçlükle babası imkanları dahilinde, Ökkeş'i şehre lunaparka götürür.
Ökkeş lunaparktadır, şimdi değmeyin keyfine..
Kitabın yazarı eğitimci. Sanki yazar bu eserinde, köydeki ve kentteki çocuklar arasındaki imkan eşitsizliğini gözler önüne seriyor gibiydi.. Ama tabi bunları anlatırken tam dramatize olarak anlatmamış, daha çok neşeli, eğlenceli bir üslupla anlatmış. Bu yüzden okuyucuyu kitap hiç sıkmıyor. Şahsen kendi adıma kitabı elimden bırakamadım.
Nitekim, okumanızı tavsiye ederim. Eminim kitabı yüzünüzde gülümsemeyle bitireceksiniz.
Keyifli okumalar.. ◕‿◕
3)Ökkeş Balık Avında
Günlerden bir gün Ökkeş ile babası kayıklarını onarıp balık avına çıkarlar. Ama o gün hesaba katmadıkları bir şey olur. Nehirdeyken şiddetli bir fırtınaya yakalanırlar.
"Amanın! Kayık su alıyor, batmak üzereyiz. Çabuk Ökkeş çabuk.. Kayığa giren suyu bir an önce boşaltmalıyız."
Neyse ki korkulan olmaz. Baba ile oğulun şansları yaver gider. Kayıkları fırtınada alabora olmadan küçük bir adaya sığınırlar. Bu ada neresi mi? Yılanlı adası. Peki adanın ismini duyan Ökkeş korkmaz mı? Tabi ki korkar. O yüzden de babasının yamacından bir dakika bile ayrılmaz.
Artık bundan sonra Ökkeş ile babası fırtına dinene kadar bir geceyi adada geçirecektir. Ve sabah olunca da ardında bıraktıkları meraklı gözlere kavuşmak için, ilk işleri kayıklarını onarmak olacaktır.
Serinin 3. Kitabını niyetliyken okuduğumdandır belki de.. Ökkeş'in ballandıra ballandıra yediği reyhanlı bulgur pilavı, kayıkla tuttuğu balığı anlatması, canımı çektirmişti. İçimden "Ökkeş hani bize? Reyhanlı bulgur pilavından, bize de yok mu?" dedim.
Ama şu açık bir gerçek "Muzaffer İzgü'nün" edebiyatımızın sağlam kalemlerinden olduğu.. Yazar öldükten sonra bile kalemiyle asra meydan okuyor. Betimlemeleri, olayları anlatımı ta ilk gün ki gibi öyle canlı ki, hikayenin kahramanlarıyla bütünleşiyorsunuz.
Okuyun hayat bulursunuz, tüm samimiyetimle.. ◕‿◕
Kitap; Polis korkusu, sebepsiz yere işkence gören insanlar, toplumsal sorunlar nedeniyle delirenler, sağ-sol kavgaları vb. konular, eleştirinin ve hicvin en üst perdesinden anlatılarak okura sunulan 24 kısa hikayeden oluşuyor.
Yazar yaşadığı dönemin toplumsal gerçekliklerine yer yer abartılı, yer yer kara mizah, yer yer siyasi hicivli anlatımlarıyla dikkat çekiyor. Edebi açıdan çok tatmin edici olmasa da didaktik açıdan güçlü diyebileceğim bir kitap. Ancak pedagojik açıdan bakıldığında çocuk kitabı denecek bir kitap değil bana göre.
İyi okumalar.
Bugüne kadar incelemelerim çok fazla beğeni almadı. O zaman Zıkımın Kökünü beğenin, alın size Zıkkımın Kökü incelemem:))) Adana şivesiyle yazmak isterdim; ama maalesef o bende yok:)
Bir eserin beğenilmesinde en büyük etken bana göre "samimiyet". İşte bu kitabı okuyunca, yazar Muzaffer İzgü'nün samimiyetini açıkça görüyoruz. Yazarın
Muzaffer İzgü kitaplarına giriş kitabım Anneannemin Grafamonu kitabıyla olmuştu, çok sevmiştim ve kahkaha ata ata okumuştum. Sanırım birden fazla kez bitirmiş, aşırı derece keyif almıştım. Donumdaki Para kitabı da aynı böyle bir kitap. İçerisinde 26 tane öykü bulunan kitapta günümüz güncel olaylarını, ufak tefek siyasi olaylar ve izahı olmayan şeyin mizahı olur tarzında öyküler barındırıyor. Her bir öykü de aa evet bu yaşandı, yaşadım vb tarzı şeyler ile kendinize sorabiliyorsunuz. Her öykü sonunda keşke bitmeseydi diyorsunuz fakat yeni harika bir öyküyle sizi karşılıyor, benim bazı anlar kitabı bir yere bırakıp gülmekten duramadığım öyküler vardı. Türk Dil Kurumu ödülü de almış kendini sevdiren, beğendiren ve bol bol güldüren bitince de üzen bir kitap.
Kara mizah hakikaten yazılması zor bir tür, bir adım ilerisi hakaret yada saygısızlık olabilir, tepki çekebilir, bu yüzden öyle kolayca her önüne gelenin yazabileceği bir tür değildir... Ayrıca cesaret ister ki; siyaseti işin içine katmadan neyin mizahını yapacaksınız...
Muzaffer İzgü'nün, Dayak Birincisi kitabı da, Kara mizah türünde yazılmış başarılı bir kitap.
Kitap, kısa öykülerden oluşuyor. Birkaç öyküde yarışmalarda derece almış. Yazıldığı dönemin yönetimine, adalet sistemine, kolluk kuvvetlerine, türk toplumunun bazı alışkanlıklarına mizahi bir eleştiri getirilmiş. Okurken kahkaha atmasamda çoğu öyküde gülümsedim.
Kara mizah sevdiğiniz bir tür ise okumanızı tavsiye ederim...
168 syf.
9/10 puan verdi
Yazarın okuduğum ilk öykü kitabı. Maalesef geç keşfettim, umarım diğer öyküleri de okumaya devam edebilirim... Kitap her ne kadar çocuk kitabı olarak geçse de içerisinde yetişkinlere yine bir çok düşündürme payı bırakmış. Ayrıca bir çok duyguyu bu öyküde bulabilirsiniz: hüzün, tebessüm, yoksulluk, arkadaşlık, yardımseverlik... Genel olarak okurken baba karakterine tebessüm ettim ve yaşama tutunma çabalarına üzüldüm, taktir ettim...
Yazara dair; Muzaffer İzgü, Adana'da doğmuş ve yoksul bir çocukluk geçirmiş bir çok işte çalışmış. Sonrasında öğretmen olmuş. Bu öyküsünde de kendi yaşamını kaleme almıştır. Yaşamöyküsünün yer aldığı iki kitaptan biridir. Diğeri ise Zıkkımın Kökü'dür. Ayrıca kendisi gülmecenin ustası ve çocukların yazar dedesi olarak anılıyormuş.
Kitabın içerisi ise; Adana ' da yaşayan Kemal ve ailesinin ekmek parası için nasıl çalıştıklarını, yaşam mücadelesi verdiklerini, yoksulluğun izini ve hayata tutunmayı bize göstermiştir.
Keyifli okumalar.
Kitap otobiyografi olarak yazılmıştır. Muzaffer İzgü Adana doğumludur. Çukurova insanı olmasından mı yoksa Anadolu insanının talihsiz yazgısından mı bilinmez kitaplarınada yoksulluk, varoş hayatı, toplum ve ailelerin demografik yapısını irdeler.
Ailesi ile birlikte çocukluğundan itibaren yoksulluğu ama gerçek manada yoksulluğu iliklerine kadar hissederek büyür, kendi deyimiyle babası Adana 'nın ilk gecekondusunu yapan kişidir. Her fırsatta babasının yoksulluğun getirdiği problemleri çözmek için yaratıcı fikirlerle dolu olduğunu vurgulamıştır.
Babasına verdiği bir söz vardır, ne olursa olsun okuyup öğretmen olacaktır. Eğitim hayatı boyunca birçok meslek kolunda çalışmıştır. En çok getirisi olanın sinemada gazoz satmak olduğunu söyler.
Bu kitabı neden okumalıyız sorusunun cevabı yazarın haytında gizlidir. Toplumun en alt kesimlerinde yaşayan hayatların bire bir aynası niteliğinde ki bu kitap sizi yanı başımızda 'hayatta kalma' mücadelesi veren insanlarımızla empati yapmaya zorlayacaktır.
Babasına verdiği sözü tutup öğretmen olmuştur, böylesine kutsal bir meslek için kendisinin ve ailesinin harcadığı çaba taktire şayandır.
Site imkan vermiş olsa idi bir 10 puan daha verirdim.
Kitabın kapağına bakın. Beyaz bir bayrak görüyorsunuz, it adasının sembolü. Daha dikkatli baktığınızda fark edeceksiniz ki bu bir beyaz don. Yani aklı fikri uçkurunda olan “it”leri temsil eden bir don.
Rahmetli Muzaffer İzgü’nün kaleminden çıkan, pek de kıymeti bilinmeyen bir eser olan İt Adası, kadınlara cinsel bir obje olarak bakıldığı; hocalara, mollalara(!) büyük bir saygı duyulduğu, hepimizin yaşayabileceği bir köyde doğup büyüyen Mehdi’nin garip ve trajikomik öyküsünü anlatıyor. Yine bir Muzaffer İzgü klasiği olan samimiyet kokan bu romanı okurken gerçek bir kesiti mizahi bir şekilde izliyoruz adeta. Yazar yine kitap okutmuyor, kitap izlettiriyor anlatımı ile.
Kitabın ilk bölümleri beni Aziz Nesin’in “Zübük”üne götürse de ilerleyen sayfalarda Mehdi’nin zamana ve kötülüklere karşı mağlubiyetini okuyoruz maalesef. Saf sevgi, masumiyet, gerçek iyilik nereye kadar savaşır; kendisini ne kadar savunabilir insanların şeytani taraflarına? Bu ağır hüznü mizahla bu kadar başarılı bir şekilde harmanlayabilmek kolay iş değil gerçekten. Tamamen gerçekliğin yansıtıldığı, abartıdan uzak ve maalesef günümüzü de anlatan bir kitap İt Adası’nı kesinlikle tavsiye ederim.
“Gülmekle hüzünlenmek, kızmakla acımak, dışlamakla anlamak arasında asılı bırakıyor İt Adası okurunu.”
“Ah ah... Ülkede yakası tutulacak adam o denli çok ki!”
1983ʼte ilk basımı yayınlanan kitabımız tam bir mizahi toplum eleştirisi yapmakta. İsminin ilgi çekici olması, kapak fotoğrafının da merak uyandırmasıyla beraber okuma listeme aldığım bir kitap.
24 kısa öyküde oluşuyor kitabımız. Her öykü lezzetli bir tat bırakmaya yetti ben de. 80ʼli yılların Türk toplumu pek de değişmemiş geçen 39 yılda..
Bir solukta okunabilecek bir kitap. İçerisinde günlük hayattan hikayeler mizahi bir dille yazılmış. Toplamda 25 öyküden oluşan kitap, o zamanın durumunu, yaşam şartlarını gözler önüne seriyor. Çocukken “Lüp Lüp Makinesi” ile birlikte almıştım. O zamanlar hangi sebeple yarım bıraktım bilmiyorum ama hem ortaokul çağlarında hem yetişkinlikte okunabilecek bir içeriğe sahip.
Seçimler olduğunda kısa bir süreliğine de olsa milletvekili kılığına bürünen “Seçimci Hüsnü Bey”; yolu olmayan, başvursalar da bir türlü yapılamayan şanssızların köyü “Yetimler Köyünün Yolu”; ayakkabıdan yana dertli ancak iki ya da üç yılda bir satın alabilen, aldığında da hep burnundan gelen Hulusi Bey'i anlatan “Tekme” ve içinde bulunduğumuz durumu biraz da olsa yansıtan “Mikropçuk” aklımda kalan öykülerden oldu. Mikropçuk, tam anlamıyla şimdiki baş belası şu virüs gibi olmasa da çağrışım yapıyor. Öyküde Mikropçuk ülkemizde zavallı bir duruma düşerken keşke bu virüs de aynı duruma düşüp bitse gitse diye umut ediyor insan. 1983’te ilk kez basılan kitap günümüzde güncelliğini koruyan konulara sahip. Hepsi akılda kalıcı değil ama saydıklarım beni etkileyen öykülerden oldu.
Çocukluğumda birkaç kez karşılaştığım, kitaplarımı imzalattığım yazarın ayrı bir yeri var. İletişim kurduğumuz insanlar daha farklı bir yere sahip oluyor. Keşke sevdiğimiz yazarlarla tanışıp kısa da olsa sohbet edebileceğimiz bir imkanımız olsa/olsaydı… Hayaller ve umutlar güzeldir…