Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.24
Muzaffer İzgü
Muzaffer İzgü Reviews
You can find Muzaffer İzgü reviews, Muzaffer İzgü book reviews, Muzaffer İzgü ratings on 1000Kitap.
168 syf.
9/10 puan verdi
Yazarın okuduğum ilk öykü kitabı. Maalesef geç keşfettim, umarım diğer öyküleri de okumaya devam edebilirim... Kitap her ne kadar çocuk kitabı olarak geçse de içerisinde yetişkinlere yine bir çok düşündürme payı bırakmış. Ayrıca bir çok duyguyu bu öyküde bulabilirsiniz: hüzün, tebessüm, yoksulluk, arkadaşlık, yardımseverlik... Genel olarak okurken baba karakterine tebessüm ettim ve yaşama tutunma çabalarına üzüldüm, taktir ettim...
Yazara dair; Muzaffer İzgü, Adana'da doğmuş ve yoksul bir çocukluk geçirmiş bir çok işte çalışmış. Sonrasında öğretmen olmuş. Bu öyküsünde de kendi yaşamını kaleme almıştır. Yaşamöyküsünün yer aldığı iki kitaptan biridir. Diğeri ise Zıkkımın Kökü'dür. Ayrıca kendisi gülmecenin ustası ve çocukların yazar dedesi olarak anılıyormuş.
Kitabın içerisi ise; Adana ' da yaşayan Kemal ve ailesinin ekmek parası için nasıl çalıştıklarını, yaşam mücadelesi verdiklerini, yoksulluğun izini ve hayata tutunmayı bize göstermiştir.
Keyifli okumalar.
“Ah ah... Ülkede yakası tutulacak adam o denli çok ki!”
1983ʼte ilk basımı yayınlanan kitabımız tam bir mizahi toplum eleştirisi yapmakta. İsminin ilgi çekici olması, kapak fotoğrafının da merak uyandırmasıyla beraber okuma listeme aldığım bir kitap.
24 kısa öyküde oluşuyor kitabımız. Her öykü lezzetli bir tat bırakmaya yetti ben de. 80ʼli yılların Türk toplumu pek de değişmemiş geçen 39 yılda..
Bir solukta okunabilecek bir kitap. İçerisinde günlük hayattan hikayeler mizahi bir dille yazılmış. Toplamda 25 öyküden oluşan kitap, o zamanın durumunu, yaşam şartlarını gözler önüne seriyor. Çocukken “Lüp Lüp Makinesi” ile birlikte almıştım. O zamanlar hangi sebeple yarım bıraktım bilmiyorum ama hem ortaokul çağlarında hem yetişkinlikte okunabilecek bir içeriğe sahip.
Seçimler olduğunda kısa bir süreliğine de olsa milletvekili kılığına bürünen “Seçimci Hüsnü Bey”; yolu olmayan, başvursalar da bir türlü yapılamayan şanssızların köyü “Yetimler Köyünün Yolu”; ayakkabıdan yana dertli ancak iki ya da üç yılda bir satın alabilen, aldığında da hep burnundan gelen Hulusi Bey'i anlatan “Tekme” ve içinde bulunduğumuz durumu biraz da olsa yansıtan “Mikropçuk” aklımda kalan öykülerden oldu. Mikropçuk, tam anlamıyla şimdiki baş belası şu virüs gibi olmasa da çağrışım yapıyor. Öyküde Mikropçuk ülkemizde zavallı bir duruma düşerken keşke bu virüs de aynı duruma düşüp bitse gitse diye umut ediyor insan. 1983’te ilk kez basılan kitap günümüzde güncelliğini koruyan konulara sahip. Hepsi akılda kalıcı değil ama saydıklarım beni etkileyen öykülerden oldu.
Çocukluğumda birkaç kez karşılaştığım, kitaplarımı imzalattığım yazarın ayrı bir yeri var. İletişim kurduğumuz insanlar daha farklı bir yere sahip oluyor. Keşke sevdiğimiz yazarlarla tanışıp kısa da olsa sohbet edebileceğimiz bir imkanımız olsa/olsaydı… Hayaller ve umutlar güzeldir…
İlk kez eleştiri ağırlıklı bir inceleme yapacağım, genelde beğendiğim kitaplar için inceleme yazarım; neden beğendiğimi, kitabın içeriğini, kitabın dilini... Bu kitapta durum biraz farklı.
Kitabın konusu güzel ve her dönemde maalesef güncelliğini koruyan bir konu: eğitim sisteminin öğrencileri nasıl yarış atına çevirdiği, nasıl baskı yaptığı ve
Yazar kendi hayat hikayesinden, çocukluğundan yola çıkarak yazdığı bu eseri çocuklara armağan etmiştir ama çocuklar kadar yetişkinlerin de okuması gereken bir eser olduğunu düşünüyorum.
Daha önce yazarın Zıkkımın Kökü adlı eserini okuyup beğendiğim için bu kitabını da okudum ama olaylar benzerlik gösteriyor. Zıkkımın Kökü adlı eseri biraz daha kapsamlı ve gençlik yıllarına kadar dayanıyor. Ama yine de Ekmek Parası daha çok hoşuma gitti.
Anne, baba ve iki çocuğun yaşamdaki bütün olumsuzluklara, kötü olaylara rağmen tüm umutlarıyla yaşama tutunmalarını, yeri geldiğinde mizahla harmanlanarak önümüze sunuyor yazar. Böylesi acı bir hayat hikayesinde bile yazar bizi güldürmeyi başarıyor.
#SPOİLER#
Geldi mi üst üste gelir misali, hayat sürekli onlara acı dolu şeyler yaşatıyor: annelerinin hastalanması, babalarının işten atılması, evlerinin yıkılması... Ama onlar her seferinde mutlu olup umutlarına tutunuyorlar. Bu bizler için de bir ders niteliğinde bence. Hayatta her şeye rağmen bir amacımız, tutunabileceğimiz bir umudumuz olmalı. "Umudumuz acımızdan büyük olmalı." Her zorlukta pes etmeyip; savaşmayı, çabalamayı bilmeliyiz...
Kitabın kapağına bakın. Beyaz bir bayrak görüyorsunuz, it adasının sembolü. Daha dikkatli baktığınızda fark edeceksiniz ki bu bir beyaz don. Yani aklı fikri uçkurunda olan “it”leri temsil eden bir don.
Rahmetli Muzaffer İzgü’nün kaleminden çıkan, pek de kıymeti bilinmeyen bir eser olan İt Adası, kadınlara cinsel bir obje olarak bakıldığı; hocalara, mollalara(!) büyük bir saygı duyulduğu, hepimizin yaşayabileceği bir köyde doğup büyüyen Mehdi’nin garip ve trajikomik öyküsünü anlatıyor. Yine bir Muzaffer İzgü klasiği olan samimiyet kokan bu romanı okurken gerçek bir kesiti mizahi bir şekilde izliyoruz adeta. Yazar yine kitap okutmuyor, kitap izlettiriyor anlatımı ile.
Kitabın ilk bölümleri beni Aziz Nesin’in “Zübük”üne götürse de ilerleyen sayfalarda Mehdi’nin zamana ve kötülüklere karşı mağlubiyetini okuyoruz maalesef. Saf sevgi, masumiyet, gerçek iyilik nereye kadar savaşır; kendisini ne kadar savunabilir insanların şeytani taraflarına? Bu ağır hüznü mizahla bu kadar başarılı bir şekilde harmanlayabilmek kolay iş değil gerçekten. Tamamen gerçekliğin yansıtıldığı, abartıdan uzak ve maalesef günümüzü de anlatan bir kitap İt Adası’nı kesinlikle tavsiye ederim.
“Gülmekle hüzünlenmek, kızmakla acımak, dışlamakla anlamak arasında asılı bırakıyor İt Adası okurunu.”
Başlığa biraz aldanmadım desem yalan olur :/ 200 sayfa boyunca her hikayede acaba bu kez beğenir miyim diye okudum, ama olmadı. Sadece bir hikayesine biraz iyi diyebilirim.
İnsanları kıyaslamayı sevmem, ikisi de birbirinden değerli fakat çoğu hikayesinde (aslında çok sayıda kişi de bunu söylüyor) Aziz Nesin dili vardı. Ama bu dil benzerliği olmasına rağmen olmayan da bir şeyler var.
Beğenmedim.
Yazar Dedemizi Hiç Unutmayacağım.
Uyarı: Spoiler vardır.
Bazı kitaplara inceleme yazarken çok zorlanıyorum. Yazıp yazıp siliyorum. Belleğimdeki sözcükler yetmiyor, kitabın kalbime bıraktığı duyguları anlatmaya...
Ama yazmalıyım. Karakterler ülkeme giren Kemal'e hoş geldin demeliyim. Sonra o karakterlerin arasına karışıp şöyle bir giriş yapmalıyım: "Arkadaşlar bugün aramıza
304 syf.
10/10 puan verdi
Kitabı beşinci sınıfa giden yeğenimin kitaplarının arasında gördüm, elime aldım ve okumaya başladım. İyi ki almışım.
Kitap, Muzaffer İzgü'nün namıdiğer Muzo' nun hayatını anlatan otobiyografik bir roman. "Bando mızıkayla dünyaya geldim ;gerçekten bando mızıkayla!"diye doğduğu zamandan anlatmaya başlıyor yazarımız.
Çocukluk anılarını, ailesini, delikanlılık çağlarını, geçim sıkıntılarını, yaşam kavgası ve yaşam mücadelesini, zaman zaman geçim sıkıntıları yüzünden okulu askıya alması, ilk aşkını, acılarını, mutluluklarını... çok içten ve başarılı bir dille okuyucuya aktarıyor.
Dili çok yalın ve samimi, insan okurken kendinden mutlaka bir şeyler buluyor. Okurken birçok duyguya kapılıyorsunuz. Bir sayfayı tebessümle okurken sonraki sayfayı üzüntü içinde okuyorsunuz, sürekli bir duygu geçişi içerisinde oluyor insan.
Uzun lafın kısası kesinlikle okunmaya değer bir hayat hikayesi.
İlk okuduğum kitaplardan birisi de bu seriydi. Ordu'nun yüksek bir köyünde geçen çocukluğumda babama yalvar yakar bir tanesini aldırır bir solukta okur diğeri için yalvarmaya başlardım. Kitap il merkezinden alınıyordu ve babam da çarşıya ayda bir kere gider unutmazsa ya da para durumuna göre alır veya ertelerdi. Okumayı söken çocuklara verilebilir.
