Nelly Arcan’ın kendi fahişelik günlerini anlattığı bu kitabın okumaya değer olduğunu ve olması gerektiği gibi gerçeği yansıttığını düşünüyorum.
Nelly;her gün dua eden,insanları kınayan,kendi ayna karşısında kendine bakmadan,karısını yaşlandığı ve çirkinleştiği için herhangi bir eşyadan farksız gören kendini genç ve güzel fahişelerle tatmin eden bir babaya sahip.Büyüdüğü bu ortam yüzünden içinde hep beğenilme,en güzel olma arzusu oluşuyor ve en sonunda bu büyüdüğü ortamdan çıkıp üniversite için büyük şehre gidiyor.Orada hiçbir teorinin bu arzuya karşı koyamayacağını anlıyor ve fahişeliğe başlıyor.Nelly, kız çocuğu sahibi babaların fahişelere giderken utanmaması ama fahişeliği bir utanç olarak görmesini,kızlarının da fahişe olabileceği bu oyun için iki kişi gerektiğini,kapıyı çalmak için birinin ve açmak için de diğerinin gerektiğini;kadının bir güzellik kalıbına sığdırıldığını ve kadında kusurun kabul edilemez görülmesini diliyle çok iyi bir şekilde anlatıyor.
