Yaralanmış kalpler birlikte çarpıyordu Medine sokaklarında! Mescid-i Nebevi bir hüzün evi olmuştu. Sema, gözyaşıyla yıkıyordu Kâbe'yi. Kâinat nefesini tutmuştu. Her şey sus pus olmuştu. Aişe sabretmişti... Sabırla bekleyişin, isyan etmeyişin, tevekkülün, teslimiyetin, gözyaşının, duanın ardından ilahi ferman ile masumiyeti ilan edilmişti. Değil mi ki mazlumun, yüreği susamışın sahibi Allah'tı. Tuzak kuranların tuzağını boşa çıkaran, kulunu iftira edenlerden beri tutan Allah'tı.
Aişe iffet çiçeğiydi. Sedefinde saklı inciydi. Kokusunuebediyete kadar taşıyacak nayetler vardı şimdi. Allah sabredenlerle beraberdi. Tevekkül edene Allah yeterdi.
