İlk defa bir kitabı yarım bırakırken üzüldüm. Kitap aslında fikren kötü değil, fazlasıyla beğendiğim alıntılara da sahip, ancak her sayfasında 2-3 karakterin romana aniden katılması, Dalloway hanımefendinin bitmek tükenmek bilmeyen anılarının akışı, bu anıların hiçbir yere gitmeyişi, olayların birbirinden kopukluğu beni çok yordu. Sadece 100 sayfa okumuşken bana 500 sayfa okumuşum hissi verdi ve bu his çok yorucuydu. Mrs.Dalloway'in hayatını, geçmişte yaşadıklarını bilinçakışı tekniğiyle aktarmış bize Woolf. Kendisinin bu tekniği iyi kullandığı söylenir edebiyat dünyasında; ancak buna katılmıyorum sanırım. Bu tekniği çok daha iyi kullanan yazarlarla tanıştım ve Woolf bana göre onlardan biri değil. Aslında fazla gerçekçi sanırım Woolf, bir nesneyi görürüz, bir mekana gideriz ve bunlar bizi bambaşka yerlere götürür (Marcel Proust gelir akıllara). Fakat bunu okurken ben inanılmaz yoruldum, belki de sorun bendedir (eheh). Artık kim kimdi, Mrs.Dalloway nereye gitti, kimlerle konuşuyor, şu an neredeyiz biz, hepsi birbirine girdi. Oğuz Atay okurken bu birbirine girmişlik hoşuma gidiyordu, dil oyunları, üslup inanılmaz hoş geliyordu ama sanırım Woolf'ta bu olamadı. Yine de kötü bir kitap değil, sadece bana hitap etmiyor. Yazara saygım büyük, edebiyat dünyasında önemli bir yeri olduğu yadsınamaz. Ben seni güçlü durmaya çalışmanla, kendine ait odanla sevdim Woolf.
