Şeytanın insana nüfus ettiği iki temel nokta vardır. Bunlar; şüpheler ve sehvetlerdir. Bu iki unsur, müslümanları Allah rızasını kazanacağı işleri yapmaktan, ateşten uzaklaşmaktan ve cennete girmekten alıkoyan engellerdir.
Her insanın övgüyle bahse dilebilecek güzel bir yanı, iyi bir huyu vardır. Fakat içimizdeki sevgi tohumları büyümeden, bunları göremeyiz ve keşfedemeyiz.
Üsâme b. Zeyd"in işitip naklettiğine göre…, Resûlullah (sav) şöyle buyurmuştur: “Kıyamet günü bir adam getirilip cehenneme atılır ve bağırsakları dışarı fırlar. O kişi, eşeğin değirmen taşı ile döndüğü gibi bağırsaklarıyla birlikte dönmeye başlar. Derken etrafına cehennemlikler toplanır ve "Ey falan, ne bu hâl? Sen iyiliği emredip, kötülükten alıkoymaz mıydın?" derler. O da, "Evet, ben iyiliği emrederdim, ama onu kendim yapmazdım. Kötülükten alıkoyardım, ama onu kendim yapardım." diye karşılık verir.”
(M7483 Müslim, Zühd, 51)