SONNET
Kalbim sırrını buldu, mânalandı hayatım.
Ölmez bir aşk aniden kapladı benliğimi
Ümitsiz acı çektim ve herkesten sakladım,
O bile bilmedi kendisini sevdiğimi
Ah! Şimdi çok pişmanım,yanında gölge gibi
Hem ondan ayrılmadan kalacaktım yalnız ben
Hem ölünceye kadar mesut bir köle gibi,
Hiçbir şey istemeden ve bir şey beklemeden.
Tanrı onu yaratmış melek gibi saf, temiz
Yaşarken etrafını dinlemeden, habersiz
Bu aşkın şarkısıyla bir gün karşılaşacak
O kalbe gömülerek yaşanılmış sevgiye,
Kendisinden başkası olmayan sevgiliye:
“Kim bu kadın acaba?” deyip anlamayacak.