KIYIDA YAŞAMAK-AHMET CEMAL,149 sayfa,
Rastladın mı hiç bendeki sen’e,ya da onu gördüğünü sandığın oldum mu?
Karanlığında bana da yer ayırdın mı gittikten sonra?
Soluk sabahlarda kafanı yabancı camlara dayayıp beni hiç hatırladın mı?
İçindeki sen’e giderken,ben’de mola verdiğin oldu mu?
Yoksa hep bir yerlere mi takılıp kaldın?
Ve o seni son gördüğümde,ikimiz de ağlıyorduk.
Nedense seni hep ağlarken hatırlıyorum.
Ne zamandır hep sensizliğe yol alan kendimi de.
Bazen yıllarca yaşananlardan bile bir öykü çıkmaz,Oysa bizim, iki gecelik bir sonsuzluk kadar sürmüş bir öykümüz olacak.
Uzun bir yolun sonunda,kıyıya varmayı başarmıştık.Sen, o günlerde kıyıda yaşayanlardan olmayı göze alamadın.Seni engellemeye kalkmamıştım.Çünkü biliyordum.
Bir gün,bana döneceğini biliyordum.
Her aşk bir fırtınadır ve hiç bir fırtına sürekli değildir.Ömür boyu sürecek dostluklar ise çok daha fazla özen ister.
Dostluğun ahlakı,bir noktada aşkın ahlakından çok daha çetin cevizdir.Çünkü aşkta,aslında hayallerinde yarattığın insanı severken,dostuna sırf o nasılsa öyle olduğu için bağlanırsın.
Kıyıda yaşamak,sevgilere ihanetlerin ödüllendirildiği bir ortamda,yaşadığı kentte sevdikleri tarafından öldürülen birinin hikayesi.Öldürülüşünü izlemektedir kıyıdan.Her şeyi görür.Büyük kentlerin kül rengi yalnızlığı içinde,başını kül rengi bir ölüm için kaldırdığında yanında kimsenin olmayacağını bilmektedir.Yine de,yaklaşan gölgelerden korkmaz;artık görünmez adamdır çünkü.Yersiz yurtsuz bir gece uçucusudur.
(Kitabın arka kapağından )
