Ey ayîneyê dil bi cemâlate mucella
Wey sed sefhe bi yek zerre ji nûra te mutella
Însan te ji bo alemê kubra kire nusxe
Lew mudxeyekê jî tu dikî arşe muella
("Ey gönül aynası, yüzünün güzelliği nasıl da parlıyor!" diyordu Ehmedê Xanî. "Senin nurunun bir zerresi, yüzlerce sayfayı aydınlatıyor! Sen, insanı en büyük âlemin bir nüshası yaptın; kalp bir et parçası iken, onu yüceltilmiş Arş kıldın !")