tozu alınabilirdi yıldızlarımızın
belki de hayata seyirci kaldığımızda sıcaklığımıza uzak kaldık
ne kadar çabuk
yitirdik, tükendik, döküldük
sen kalkıp gittin ya
boşluğun bana kaldı
uppsala zambakları
bahar geldiğinde açacaklar
ben burada olmam belki
gövdesi tamamlanan
ama acısı bitmemiş bir yılan gibi
deliğin ucunda gözüken ışığa
akar giderim
küçüğüm
ciğer param
yürek alazim
kolların ince
koların kısa
yetmiyor
kollarıma atlayıp
boynuma sarılmaya
hem yetse
kaç yazar
arada
kilometrelerce yol
nizamiye kapıları
polisi, askeri, gardiyanı
Zîn bir ülkedir
özgürlük için zindan yattım
Evdalê Zeynikê oldum
sürgünler kıyımlar için
destanlar anlattım boş bırakılmış
tarih sayfalarına
mazdek oldum
yeni romanlar yazdı yaşar kemal yoldaşlarımızın çoğu vuruldu
halepçe hardal gazı bombalarıyla dövüldü
beş bin can bir anda kavruldu
öylece soğuyup kaldı