Antalya'nın Akseki ilçesi İbradı bucağına bağlı Unulla köyünden, Demircizade Kadı Osman Efendi'nin oğludur. Babasının kadı olarak bulunduğu Elbistan'da doğdu. İlk tahsilini köyünde ve babasının görevli bulunduğu Çorum'da yaptı. Orta tahsilini İbradı Rüşdiyesi'nde tamamladı. 1316'da İstanbul'a gelerek, Fatih dersiamlarından, daha sonra kayınpederi olan, Tokatlı Kemerlizade Mehmet Şakır Efendi ile Kayserili Büyük Hamdi Efendi'den ders okudu. Medresetü'l-Kuzâî'a girdi, 1909'da birincilikle bitirdi.
14 Eylül 1909'da Meşihat-i İslâmiyye'de Fetvahane Mümeyyizi oldu. Aynı dairede çeşitli görevlerde bulundu. Bu görevlerdeki üstün başarısı dolayısıyla, 1913'te Medresetü'l-Kuzât'ta Ahkâm-ı Arazi (toprak hukuku) öğreticiliğine getirildi.
1914-1921 arasında Tokat, Amasya ve Kars'ta kadılık ve bazılarında bidayet mahkemesi hakimliği yaptı. 1922'de Ankara Kadısı oldu. Bu görevden ayrılarak Seriye ve Evkaf Vekâleti'nde Heyet-i İftaiye Azalığı'na getirildi (1923). Ek görev olarak Şûray-ı Evkaf Başkanlığı'nı da yürüttü. 1924'te Evkaf Bakanlığı kaldırılıp yerine Diyanet İşleri Başkanlığı kurulunca, buradaki görevinden istifa etti. İstanbul Asliye Hukuk Mahkemesi İkinci, sonra Birinci Başkanlığı'na getirildi (1925). Kısa bir süre sonra Temyiz Mahkemesi (Yargıtay) üyesi oldu, 1933'te 2. Daire Başkanlığı'na getirildi. Yaş haddinden dolayı emekliliği üç kez ertelendi. 5 Haziran 1950'de emekli oldu.
İslâm hukuku alanındaki engin bilgisiyle ve dinî hükümlere uygun yaşayışıyla bilinirdi. 24 Mayıs 1976'da hakkın rahmetine kavuştu. Vasiyetine uyularak kendi köyünde defnedildi.
Üçü erkek, üçü kız altı çocuğu olmuştur. Osman Fazıl İle Mehmet Şakir hukuk profesörü, Sadettin ise hakim olarak görev yapmıştır.
Hem İslâm ve Osmanlı, hem de Türk medeni hukuku alanında çalışmış ender hukukçulardandır. Kendi döneminde pek ilgi gösterilmeyen konulara el atmıştır. Titiz bir araştırıcıydı. Mehmed Akif'le hem Ankara'da, hem de Mısır'da birlikte olmuştur.
Hukukçuluğunun yanı sıra tıp, tarih ve edebiyata, bu arada Fars
edebiyatına da ilgi duymuştur. Ankara’da bulunduğu dönemlerde Mehmed
Âkif’le ve kısa bir süre kaldığı Mısır’da da Âkif’in yakın dostu Yozgatlı
Mehmed İhsan Efendi ile tanışmış, onlarla köklü dostluklar kurmuştur.
Yayımlanmış eserleri (Bazıları vefatından sonra da basılmaya devam
edilmiştir).
1. Fâzılın Galatât Defteri (Samsun 1338).
2. Eski Hadiselerde Tatbiki Lazım Gelen İrs ve İntikal (Ankara 1938).
3. Vakıflar (I-II, İstanbul 1940; Ankara 1950)
4. Miras ve Tatbikatı. (İstanbul 1947; Ankara 1951, 1963).
5. Hukuk Mantığı ve Tefsir (Ankara 1948).
6. Büyük Türk Hükümdarı İstanbul Fatihi Sultan Mehmed Han ve
Adalet Hayatı (İstanbul 1953).
7. Tasarruf Hukuku Bakımından Dalyan ve Voli (Ankara 1953).
8. İslâm Hukukunda Ferâiz ve İntikal (Ankara 1954).
9. Sular Hukuku, Eski ve Yeni Hükümlere Göre (Sedat Çumralı ile
birlikte, Ankara 1959).
10. Mecelle (metin kontrolü ve lugatçe, Ankara 1959; İstanbul 1979).
11. Hâtemü’l-Enbiyâ Hazreti Muhammed ve Hayatı (Osman Keskioğlu
ile birlikte) (1959-1960).
12. Vasiyet ve Ölüme Bağlı Tasarruflar (Ankara 1961).
13. İslâm’da Kaza, Hüküm ve Hakimlik ve Tevâbii (Ankara 1962).
14. Vakıflara Dair Yazılan Eserlerle Vakfiye ve Benzeri Vesikalarda
Geçen Istılah ve Terimler (Ankara 1966).
15. Ahlâka Ait 239 Hadis (Tercüme ve izah, Ankara 1968).
Not: Eserin ikinci baskısı “250 Hadis” başlığı altında yapılmıştır
(Ankara 1970).