Tek başıma kaldığımda, ruhumun falezlerinden aşağıya bakarak haykıra haykıra, hıçkıra hıçkıra hep aynı cevabı vermişimdir: Yüzünü görmediğim, kokusunu bilmediğim, doya doya sarılamadığım annemin hasretini çekiyorum. Bir büyük boşluk ki ne koysan yeri dolmuyor. Bir sinsi hasret ki zaman zaman gündelik avuntuların arkasına saklansa bile, en olmadık yerde düşüverip aklıma, kıvrım kıvrım kıvrandırıyor.
Sayfa 23