Çimen'i öyle derinden hissettim ki tam yüreğimde.. Yaşadıklarını,hissettiklerini anlatamıyor olmanın çaresizliğini yaşadım. Haykırmak isteyipte,kocaman yutkunmanın hissettirdiği acizliği ve sonrasında yaşanan pişmanlığın altındaki ezilmişliği iliklerime kadar yaşadım. Ama oyunun kuralı buydu değil mi ? Sindirildiğin için bir süre sonra istesende konuşamıyordun.. Gerçek apaçık orada tüm çıplaklığıyla duruyordu görüyorduk,anlıyorduk ama öyle çok korkuyorduk ki ''gerçek bu !'' diyemiyorduk. Sahi ya, neden korkuyorduk ?
Bilip sustuğumuz,yaşayıp da yaşamamış olmayı dilediğimiz o anlar en büyük kabusumuz oldu.. Bizi uçurumun kenarına sürükleyen siyah kara böcekler..
.
Duygularım çok karışık. Bitmesin istedim o son gelmesin istedim. Her sayfa yutamadığım,nefesimi kesen bir yumru oldu boğazımda..Gözyaşlarıma engel olamadım,yapamadım bunu. Bu gerçek beni herşeyin ortasına atıverdi. Bizi o an yakıp sonra hemen sönen ateşin azabında yandı yüreğim tekrar tekrar..
.
Böylesini beklemiyordum Arzu sana yemin ederim bu kadarını beklemiyordum.. Kitabın tamamını çizdim. Bazı sayfaları tekrar tekrar okudum. Günlerdir kendime gelemiyorum ve ne zaman etkisinden çıkarım onu da bilmiyorum.. Çimen artık benim bir parçam,yüreğimin bir parçası.
.
Yazmaya devam et. Kalemin hiç tükenmesin bitanem. Bu kitabı yazarken akıttığın gözyaşların herkesin yüreğine dokunmalı..Çimen nice yüreklere dokunmalı. Unutulanı hatırlatmalı,görünmez olanı görünür kılmalı! .
Ha 189 sayfalık bir kitap diye 'aman 2 saatte okurum' diye asla düşünmeyin. 189 tonluk bir kayanın altında kalmış gibi hissedeceksiniz çünkü!
