Kitabım ilk cümlesinden itibaren düşünmeye başlıyorsunuz, Hepimiz biraz Larf değil miyiz?
Larf, dünyada türünün tek örneği olan bir canlı. Bütün ömrünü insanlardan uzakta kalarak ve onlardan saklanarak geçirir. Yani aslında kimsenin varlığından haberi yoktur. Ki biz de bazen kendimi, tıpkı böyle, yani kimsesiz ve görünmez hissetmez miyiz? Bize de bazen, dünyada kimsenin varlığımızdan haberinin olmadığını düşünmez miyiz? Kimsenin bizim hissettiğimiz gibi hissedemeyeceğini ve bunun hep böyle gideceğini...
Derken bir şeyler olur. Ardından her şey değişir. Umduğumuzu farkında olmadığımız umutların gerçekleştiğini görürüz. İşte Kocaayak Larf, bizim gibi olmakla kalmıyor bize umut da veriyor. iyi ki varsın Larf!
