Betül Şatır

Başkalarının hikayelerine temas etmek insanın iç evrenin zenginleştirir.

Ne kadar koşarsan nasibine sana ayrılan miktara koşarsın; zaten daha fazlası olmaz ki...

...boğazıma takılıyor yine bütün hüzünler.

Hayat ağır bir yük değildir, zaten yol uzun sürmeyecektir.

Sessizce gelmiş geçmişti bütün gidenler gibi, dert ve aldatmacadan ibaret dünyadan.

Hikâye, insandan insana giden yoldur. Tarih boyunca insanlar bilgilerini, tecrübelerini çevrelerine ve sonraki nesillere aktarmak için edebiyatın imkânlarına başvurmuş, mesajları belli bir kurgu içinde hikâye formatında aktarmayı yeğlemişlerdir.

İnsana bir kap yemek, bir parça ekmek yeter aslında fakat bunu hırsımızdan anlamaya zaman kalmıyor.

Ölüm biz hayata devam ederken, her gün bir bahaneyle kanatlarımıza değiyordu. Ama asıl selamını ne zaman vereceğini kimseler bilmiyordu.

Basma eteğimin gülleri kadar renkli maceralar yaşıyordum cami bahçelerinde. Uzun eteğime basmadan dilediğmce koşabiliyordum halıların üzerinde. Kristal sandığım avizelere uzanmak için istediğim kadar zıplayabiliyordum. Abdest alırken arkadaşlarımla, çocuksu kahkahalar eşliğinde ıslak şakalar yapıyordum.

Hâlâ özel insanlar için devrede olan vicdan dünyayı güzelleştirecek bir şey.