Cahit Sıtkı Tarancı

Cahit Sıtkı TarancıOtuz Beş Yaş yazarı
Yazar
8.5/10
2.385 Kişi
13,1bin
Okunma
2.610
Beğeni
62,8bin
Görüntülenme
Kar olmuşum yağıyorum, Kimse farkında değil.
Sayfa 108 - Can Yayınları ~~ Şubat SabahıKitabı okudu
Reklam
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder. Dante gibi ortasındayız ömrün. Delikanlı çağımızdaki cevher, Yalvarmak yakarmak nafile bugün, Gözünün yaşına bakmadan gider. Şakaklarıma kar mı yağdı ne var? Benim mi Allahım bu çizgili yüz? Ya gözler altındaki mor halkalar? Neden böyle düşman görünürsünüz, Yıllar yılı dost bildiğim aynalar? Zamanla nasıl
Can YayınlarıKitabı okudu
~ Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor ~
Desem ki..
Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim Senden kopardım çiçeklerin en solmazını Toprakların en bereketlisini sende sürdüm Sende tattım yemişlerin cümlesini Desem ki sen benim için, Hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, Su gibi aziz bir şeysin; Nimettensin, nimettensin. Desem ki... İnan bana sevgilim inan Evimde şenliksin bahçemde bahar Ve soframda en eski şarap Bırak ben söyleyeyim güzelliğini, Rüzgarla nehirlerle, kuşlarla beraber. Günlerden sonra bir gün, Şayet sesimi farkedemezsen Rüzgarların nehirlerin kuşların sesinden, Bil ki ölmüşüm. Fakat yine üzülme müsterih ol Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini Ve neden sonra Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede Hatırla ki mahşer günüdür Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum..
Sayfa 139 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ne güzel bir dünyam vardı, tanıyamaz oldum...””
Reklam
Gölde bir yolcu gibi yalnızlığım içinde kavrulup gidiyorum.
Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız. Ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz...
Desem ki
"Evimde şenliksin, bahçemde bahar; Ve soframda en eski şarap. Ben sende yaşıyorum, Sen bende hüküm sürmektesin."
Gün gelip gidersem şayet Öyle severekten gideceğim...
Reklam
Dağ dağa kavuşmaz, İnsan insana kavuşur! Sen de avunursun, Biz de avunuruz. Ölüm bahsinde ümit insanlara mahsustur.
"GÜN EKSİLMESİN PENCEREMDEN"
*~* Ne doğan güne hükmüm geçer, Ne halden anlayan bulunur; Ah aklımdan ölümüm geçer; Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur. Ve gönül Tanrısına der ki: - Pervam yok verdiğin elemden; Her mihnet kabulüm, yeter ki Gün eksilmesin penceremden!
Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız. Ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz...
Sayfa 131Kitabı okudu