kimsenin sahip olamadığı ruhani bir durumdu aramızdaki. bir yudumda bitirilemeyecek kadar yoğundu. iki yıl boyunca dem dem, nefes nefes içime çektiğimdi.
Fazla değil, beş sene öncesine kadar, otobüslerde ayakta yaşlı bir insan göremezdiniz. Şimdi Bursaray'a biniyoruz. Gençler oturuyor, yaşlılar ayakta. Raylı sistemi, metroyu, teknolojiyi kullandıkça terbiyemizi, adetlerimizi mi kaybediyoruz acaba?