Seçilmiş iki insandık ve efsaneleşecektik. Kuşaklar boyu anlatılacak o ölümsüz aşıkların ikisiydik. Bu çağa değil, masal sayfalarına aittik. Gerçek olmayacak kadar saf, inanılmayacak kadar narindik. Bugüne yakışacak bir şey değildik.
Fazla değil, beş sene öncesine kadar, otobüslerde ayakta yaşlı bir insan göremezdiniz. Şimdi Bursaray'a biniyoruz. Gençler oturuyor, yaşlılar ayakta. Raylı sistemi, metroyu, teknolojiyi kullandıkça terbiyemizi, adetlerimizi mi kaybediyoruz acaba?