Sevince yaralanırdı o. Ama yarası henüz iyileşmeden, yine sevmeye koşardı. Yaralanmaya... Çünkü, bir yaban gibi severdi o. Sanki bu dünya onun kabilesi, kendisi, kabilenin kraliçesi, sevdiği insansa, sanki henüz bir kazadan kurtulup kabilesine sığınmış, sevgiye, şefkate muhtaç, korunması gereken ve hep giz dolu bir varlıktı...