Zavallı güzel çocuk, günlerinizi can sıkıntısına, acılara, tiksintiye bağışlamışsınız... Artık hiçbir zevk bu bitmez tükenmez günlerin kederini hafifletemez. Halbuki sevmek ne tatlı şeydir... Sevilmek ne hoştur...
Yoluma giderken kendi kendime diyordum ki belki de Jean François'in iki ruhu vardı; biri yaşadığımız kaba saba âlemin malı olmalı; öteki ise düşünce yoluyla girildiğini sandığı o eter dolu uzayda saflaşmakta olsa gerek.
Artık Béatrix'in yeryüzünde güvenecek kimsesi yoktu... Ne yazık ki gökte de artık güvenecek kimsesi yoktu... Anılarımı yoklayıp avunayım dedi, olmadı, umutlarıma sığınayım dedi, olmadı. İskapülerdeki çiçekler gibi mutluluğun çiçekleri de solmuştu.
Sağlam bellekli insanlar bu türden hicbir şey görmediler, hayaletler yalnızca cahil köylüleri, zayıf ve batıl inançlı bellekleri korkuttu.Gönlü yüce büyük Tanrı, bizi korkutmaktan ve daha sefil kılmaktan neden zevk alsın?