30 sayfalik bir tebliğ mesajı diyebiliriz bu kitaba. Ama Hristiyanlık tebliği.
İncil'den bir bölüm.
Okuduğumda iyi ki Müslümanım ve iyi ki her şeyden önce Kuran ile tanışmışım dedim.
Üzüldüm ama kendi adımıza. Batıl kendi tebliğini, kendi davasını bu kadar rahat sunarken, kendi davalarını bildirmek için tüm yolları önümüzde kolaylaştırırken; bizim Hak dediğimiz dava için kılımızı kıpırdatmayıp tıpkı onlar gibi bütün toplumun suçunu, günahını omzuna yükleyecek bir Isa aramamız ve üstelik yolun sonunda bile hâlâ kendimize dönüp bakmamamız çok ama çok acı.
Onlarla aramızda başka farklar da varmış. Sadece Isa'yı Allah'ın oğlu olarak görmemek, Üçün Üçü'ne inanmamak, O'nu Rab kabul etmemek değilmiş, bir kez daha anladım. Tembelliğimiz, cahilliğimizle övünmemiz, sıradanlığımız, fırsatçılığımız...
Onlarla ortak noktalarımızı saymaya gerek yok zaten. Anlayan anladı bence.
Ama kitaptaki bir ortak cümlede buluşabiliriz bence onlarla:
"Sözün özü, ne Tanrı ölümün boyunduruğu altındadır, ne de insan ölümün üstesinden gelebilecek güce sahiptir."
