Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Tüm bir günü bekleyerek geçiriyorum; bekleyerek ve düşünerek. Dalga dalga kabarıyor ve kayalara vuruyorum kendimi, acımasız, kaçınılmaz, fırtına bulutlarıyla kaplı bir göğün altında.
Dostlarımla sohbet etmeye çalışmak bana tiksinti veriyordu artık; anlamsız gevezelikleri ve günlük kaygıları zihnimi bulandırıyordu.
Sonra birden garip bir iç sıkıntısı hissetmeye başladım. Bu sıkıntı kısa sürede yoğunlaşıp kendimden kaçma isteğine dönüştü. Kendimden kaçamıyordum!
Bir başkasının somutluğu karabasanların ortaya çıkmasını engelleyen tek şey.
Hepsi biliyordu, zamanın sayısız gerçeklikten bir hiçlik üreten görünmez bir makine olduğunu.
İnanıyorum ki, insanları kontrol etmeyi uman biri önce kendini kontrol edebilmelidir.
Belki ağlayabilmek bana insanlığımı geri verecek. Her gece, aşağı yukarı aynı zamanda, benden bütünüyle bağımsız bu duygu habersizce üstüme çöküyor.
Yakında bende keserim
Sanki biriktikçe hayatını ağırlaştıran deneyimleriyle arasındaki, giderek uzayan bir kuyruk gibi peşi sıra gelen bağları bir makasla kesip atıvermişti ve şimdi önünde uzanan, henüz hiçbir yaşanmışlıkla damgalanmamış gelecekle istediği gibi yüzleşmekte serbestti.
Her şey garip, her şeyin anlamsızlığı yalnızca kendi içlerinde kısılıyken geçerli.
Sendeledikçe, tökezledikçe, sağa sola çarptıkça da umarsız insanlar yanımdan koşarak geçip beni geride bıraktılar. En yavaş koşucular bile ilgi göstermedi bana, kazanma umudu olmayanlar bile yardım etmedi. Ben de, onlarla birlikte koşacak gücüm kalmadığından, ters yönde koşmaya başladım. Eski dostlarımla sohbet etmeye çalışmak bana tiksinti veriyordu artık; anlamsız gevezelikleri ve günlük kaygıları zihnimi bulandırıyordu. Yine de, onların arasına karışmak ve toplum tarafından kabul edilmek dürtüsünü ne kadar uğraşırsam uğraşayım tamamen boğamıyordum bir türlü. İçimde hep açık bir kapı bırakıyordum.
Duyu bombardımanı altındaki zihnim, çatışmaları sona erdirdiğinde yaşamımın da sona erdiğini anlıyorum, ve ismi olmayan, daha önce kimsenin tarif etmediği, büyülü, yeni bir yaşamla sarhoş oluyorum.
İnsanoğlunun kendini ve hemcinslerini yok etme güdüsünün sebebi büyüme arzusu olabilir miydi?
Kendimden kaçamıyordum! Kendi içimde bir tutsaktım!