Zalimler yine çıktı inlerinden
Bıktı insanlık bu alçakların kinlerinden
Sevgiyi söküp atmışlar yüreklerinden
Pis koku geliyor bedenlerinden
Yüreklerinde sevgi kaybolmuş
Beyinlerindeki hücreler ölmüş
Gözlerini kin nefret bürümüş
Işıkları sönmüş bedenleri de çürümüş
Yaşam, yaşam ışığım söndü
Hayatım paramparça, virane oldu
Belki de yaşarken öldüğüm gündü
Bir bak halime yaşama gülüm soldu
Ben, ben olmaktan çıktım
Kurtulmak istedikçe battım
Doğmuyor artık batan güneşim
Dön de bak bana ben ne haldeyim
Kalabalıklarda kendimi, kendimi arıyorum
Yürürken bir sağa bir sola yalpalıyorum
Bazen isyan edip hayatımın dümenini bırakıyorum
Kalabalık ortamlarda bile kendimi yalnız hissediyorum