Öne Çıkan Ekrem Eylisli kitaplarını, öne çıkan Ekrem Eylisli sözleri ve alıntılarını, öne çıkan Ekrem Eylisli yazarlarını, öne çıkan Ekrem Eylisli yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yazarla ilk tanışlığıma baxmayaraq, qələmini bəyəndiyimi deyə bilərəm. Sadə və tutarlı şəkildə çatdırmaq istədiyi fikirlərini ifadə edir. Oxuduqca Sadıq’ın təsvir etdiyi kənd həyatı, dərələr, hətta kəndin klubu da canlanırdı xatirimdə. Mədinə bibi, Mərcan, Nabat xala, Yaqub. İkinci dünya müharibəsi başlanan ərəfədə biz də hekayəyə başlayırıq. Hansı ki, elə baş qəhrəman - 9 yaşlı Sadıq’ın da atası müharibəyə gedir və qayıtmır. Anası isə o, doğulanda dünyasını dəyişdiyindən Sadıq nəğməkar Mədinə bibisi ilə yaşamağa başlayır. Mədinənin həyatını, o dövrün ağır şərtlərini, müharibədən sonrakı aclıq illərini, insanların qatıq-çörək yeyərək dolandığını gördükdə indiki dövrə şükür edirik. Düzdür, bəlkə də biz indi “qatıq-çörək”lə qidalanmırıq, lakin müharibədən çıxan ölkə olaraq, hamımız bir-birimizin əlindən tutmalıyıq. Sonlara doğru yazar bir balaca uzunçuluğa yol verdi düşünürəm, o da necə, məsələn Sadıqgilin rayona gəlməklərini daha yığcam şəkildə təsvir edə bilərdi. Və böyük ümidlərlə Mədinə bibinin sondakı qərarını bir daha sorğuladığını düşünərək bu kitabdan ayrılıram. Deyəsən, bugünə qədərki ən uzun incələməm idi. Məmnunəm, Əylisli bəy!
Dərənin döşündə evlər arı pətəkləri kimi yan-yana düzülmüşdü. Damlarda müxtəsərcə qar vardı. Ordan-burdan tüstü qalxırdı. Bir də orda-burda itlər hürüşürdü.
Mərdan kənddən xeyli aralıda - bayaqdan oxuyub, hüştürək çalıb, daşına-torpağına qan uddurduğu dağın kəlləsində dayandı. Kəndə baxdı. Bacısı Səfurənin damından qalxan tüstünü tüstülərin içində çox asanlıqla ayıra bildi, ancaq axşam düşdüyünə görə sevindiklərindənmi, qorxduqlarındanmı, nədənsə, səs-səsə verib can-dildən hürüşən itlərin səsini eşidə bilmədi. Üzüaşağı - kəndə sarı gedə-gedə Mərdan ürəyində iti məzəmmət elədi, çünki ay yarım idi ki, Mərdan kənddə yox idi və onun fikrincə, məhz bu ay yarımda it daha bərkdən hürməli idi, hürüb kənddəki itlərin səsini batırmalı idi və o vicdansız Səttar oğlu Məhəmməd bu səsi hər axşam eşitməli idi; bilməli idi ki, Mərdan sağ-salamatdır, Mərdan yaşayır və Mərdanın əvvəl-axır bu kəndə qayıdacağını həmin Səttar oğlu Məhəmməd hər gün, hər dəqiqə bilməli idi… Bu “məsul” iş isə məhz köpəyin boynuna düşürdü və Mərdanın fikrincə, itin buna mütləq qanacağı çatmalı idi…
Hardasa qaranlıq bir zirzəmi. Hardasa bir işıqlı may günü... bir yasəmən ağacı...
Və ilk dəfə dərsə gecikmiş bir uşağın yaxından səsi gəlirdi:
- Dayı, ay dayı, ağlama...