Oğuz Atay, nefret bile etmeyecek kadar soğuma hissini şöyle tarif ediyor: "Onu öfkeme layık bulmuyorum. Öfkem bana ait bir şey. Yakınlık hissetmediğim birine nasıl gösterebilirim onu?"
...bütün yaşadığı çağa, yaşadığı dünyaya karşı olan duyarlılığı o kadar olağanüstüydü ki Oğuz'un, ancak onunki gibi bir duyarlılıkla bu kitaplar yazılabilirdi.
...kendimi, herkesten ayrı tutma çabamın, yalnızlık değil küstahlık olduğunu fark edemediğim günlerde, kendimi romanların kurtarılmış bölgesine attım işte...