Genç bir yazardan, tıpkı romanın ana karakteri gibi Fransız bir babanın, Güney Koreli bir annenin çocuğu Elisa Shua Dusapin'den, çok başarılı bir eser. Üstelik bu başarısı 2016'da Robert Walser, 2021 Amerikan Ulusal Kitap ödülü'yle de taçlandırılmış. Bir kahve molasında başlayıp, birkaç saatte bitirebileceğiniz dingin bir roman.
Son derece duru ve yalın bir anlatıma sahip bu hikaye Güney ve Kuzey Kore arasında bulunan kış koşullarının zorlu olduğu deniz kıyısındaki sakin bir şehir olan Sokço'da geçiyor. Yaz ayları ne kadar yoğun geçse de kışın dondurucu soğuğunda turistlerin pek tercih etmedikleri bu kıyı kentinde, Seul'de üniversite öğrenimi tamamladıktan sonra geçici olarak bir pansiyonda çalışmaya başlayan genç bir kadının durağan yaşantısının bir yabancının pansiyona gelişiyle (Yan Kerrand) nasıl rutininin dışına çıktığına tanık oluyoruz.
ALINTI:
["Kışın ortasında Sokço'da ne işiniz var?"
"Sakinlik arıyorum.'
"Doğru şehri seçmişsiniz," diye güldüm.]
(syf.17)
Yan Kerrand Normandiyali bir çizerdir ve yukarıdaki alıntıdan da anlaşılacağı gibi Sokço'ya da yeni çizimleri için ilham almak amacıyla gelmiştir. İkisi arasında çekinceli, uzak ama yakın ve tuhaf (başka türlü ifade edemedim) bir ilişki başlar ve genç kadın Kerrand'a kentteki gezilerinde eşlik eder, bu geziler sırasında ona yöresel bilgiler verir.
Aynı zamanda genç kızın annesiyle diyalogları, yine genç kızın sevgilisiyle ilişkisi bize Kore sosyal yaşamıyla ilgili yüzeysel bilgiler veriyor.
Uzak Doğu edebiyatını seviyorum o nedenle bu kısacık romanı çok beğendim.
