Emine Şeyma Mengi sözleri ve alıntılarını, Emine Şeyma Mengi kitap alıntılarını, Emine Şeyma Mengi en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çocuk ruhuna büyük dertleri yük etmeye mahkum edilenlerdendim ben.
Ruhum çiçek açsın istedim, katranlara buladılar. Gülmek istedim, gözyaşlarını sundular.
Yıllar önceymiş, kalbi kötülükle beslenenler şer tohumlarını onların üzerine ekmiş. Filizlenmiş tohumlar, yeşermiş, büyümüş, sarmaşık olmuş, dört bir yanlarını sarmış. Acımasız ruhların pençeleri dört bir yana savurmuş onları.
İçlerinde en çok kırıkları taşıyan kişiler; dışarıdan bakıldığında en yıkılmaz görünen, en dik duruşlu insanlardı. Kimisinin kırıkları zararsızdı; kimsede yara açmazdı. Onlar acılarını, hüzünlerini, beklentilerinin sonundaki hüsranı kendi başlarına yaşar; dışa doğru gülümseyerek yormazlardı başka insanları. Gerekmedikçe çıkarmazlardı pençelerini. Başkalarını kırmaktansa kendilerini tüketirlerdi.
Bazılarının içindeki harabeyse çevrelerini de etkilerdi. Onların dik duruşları gülümsemekten değil, yıkmaktan geçerdi. Daha sinsiydi onlar. Kendi içlerindeki enkazı iç açan bir maskenin altında değil, başkalarını kırıp geçerek saklarlardı. İçlerinde öylece barındırmazlardı o kırıkları. Ellerine alır, başkalarını da yaralarlardı. Adına da güç derlerdi, özgüven derlerdi. Kendileri dahi bilmezlerdi ki bu yıkıcı tutumları kendi içlerindeki enkazın bir parçasıydı.
İnsan özler, özlediğinin farkına varırdı. Peki bu özlem neden hep kavuşma anında gözyaşına dönüşürdü? İnsan kaybettiğinin değerini elinden gidince anladığı gibi, özleminin boyutunu da hasret kaldığı kişinin gözlerine baktığında anlıyordu belli ki.