Yine Nota Bene ve yine harika bir roman.
Erzurum'da üniversite okuyan iki gencin hikayesini okuyacağınız bu kitap, sizi bol bol gülümsetirken çokça içinizi yakacak.
İşsiz bir ailede büyümek kadar zor olan bir şey varsa o da "güvencesiz işçi" bir ailede büyümek.
"Ben yokluğa kızıyorum, ortak." Bu cümle en çok içimi acıtan cümle oldu. Kendin gibi yaşayamazsın YOKLUK ise etrafını saran; ÖTEKİ isen bir de sınıfsal farklılığın varsa kendini anlatamazsın; kapalı kapılar ardında yaşaman, saklanman, içinde bulunduğun durumu başkalaştırman gerekir. Yazar hafif bir esinti gibi yerleştirmiş bunları satır aralarına. Bu esintinin okuyan herkeste iz bırakması dileğiyle keyifli okumalar.
