Bir yakınımızı zihnimizde kuran şey gözünü kırpma biçimi, saçına verdiği şekil, kıyafetleri ve tiklerinin yanında, seçimleri, pişmanlıkları, gizli hayranlıkları, zaafları, ulaşamadıkları, amaçları, küçük mutlulukları da değil mi?
Hayattaki sayısız tesadüflerden biri. Önemsiz denebilir. Bir kadın ve bir erkek. İkisi de yalnız, yazı bekleyen bir kıyı kasabasının boş pansiyonunda karşılaşıyorlar. Adam yakındaki adaları gezmiş, yazmayı planladığı ada kitabına çalışıyor. Pansiyonun bahçesinden ufukta dizili adalar görünüyor. Alt balkondaki kız kahvaltısa ismini söylüyor. Ada.
Yavaşlamak gerekiyor. Her şeyi, en çok da kendini anlamak, dinlemek için yavaşlamam gerekiyor. Ancak korkuyor olabilirim. Yavaşlamak bir eylem. Ben eylemlerimin etkeni olmayı bırakalı çok oldu. Kendime ilgimi kaybedeli çok oldu.