Ben bu kitabı 2 bölüme ayırabilirim; ilk yarısı ve 55.sayfadan sonraki ikinci yarısı olarak.
İlk 8 öyküsünü gerçekten sevmedim. Kitapta oldukça fazla atıf var, bu kitabı anlayabilmek için en azından belli düzeyde bir birikim gerekiyor.
Bir diğer eleştirmek istediğim konu da yazarın öykülere çok fazla dahil olması. Aslında bu durum yer yer güzel olmuş, özellikle o her şey biterken son öykünün son satırları... Yazarın deneysel çalıştığı muhakkak. Ve tam olarak böyle şeylere ihtiyacımız olduğuna inanıyorum. Ama bahsettiğim, kitabın ilk yarısındaki hikayelerde pek iyi oturmamış diye düşünüyorum.
Aynı kitabın içindeki bir öyküden bir diğerine olan geçiş, atıf etkileyici şekilde işlenmiş. Kendi karakterleriyle hep bir savaş halinde, yazar kendi hikayeleriyle savaş veriyormuş gibi hissediyorsunuz yer yer. Hatta gerçekten şahit oluyorsunuz o savaşa.
Kitabın ikinci yarısından sonraki bütün öyküleri beğendiğim ama özellikle Ebedi Bilmece, Yeşil Yol ve sonuncu öyküsü Bir Başka Acayip Şeyler gerçekten çok etkileyiciydi.
Yazarın yolu açık olsun, kendi bu yolu açmazsa karakterleri ondan gizlice açacaktır zaten. Bir savaş da sonrasında döner.
