En Yeni Étienne de la Boétie İletileri
En Yeni Étienne de la Boétie iletilerini, en yeni Étienne de la Boétie okur görüşlerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kişisel okurluk tarihimdeki en büyük vasatlığım; şüphesiz ki 
Fyodor Dostoyevski okumaya 
Karamazov Kardeşler’den başlamaktı. Bu akıl almaz bir meydan okumaydı bunun altından kalkamamıştım. Ve haliyle Dostoyevski’yi “anlaşamadığım yazarlar” kervanına katmıştım. Halbuki 
Lev Tolstoy okumayan en ince en basit klasiklerinden başlayıp adım adım 
Anna Karenina’ya yürümüştüm. Temelleri sapasağlam bir bina gibi inşa etmiştim Tolstoy evrenimi. 1000 sayfalık Karenin’i bile bitirdim artık önümde kimse duramaz deyip bodoslama girdim Karamazov’ların ormanına ve çıkamadım. Yetmezmiş gibi bir de uçurum soktum Dostoyevski ile arama.
Bu akşam yine Karamazov Kardeşler’den çizdiğim satırlara gömüldüm. En çok da “Büyük Engizisyoncu”da çizdiklerime. Kendimi inşa etme yolculuğumda her bunaldığımda yaptığım gibi. Sanki zaman tersten akmış da 
Étienne de la Boétie’nin, 
Platon (Eflatun)’un, 
Sokrates’in, 
Marcus Aurelius’un öğretileri bu kesitten doğmuş gibi. Ne zaman okusam aynı şeyi söylerim; Eğer koca bir insanlık tarihini birkaç sayfaya sığdırmak gerekseydi bir Karamazov Kardeşler’deki Büyük Engizisyoncu bir de Platon’un mağara alegorisi buna yeterdi.
Ve bir Büyük Engizisyoncu bana yetti Dostoyevski’yi gönlümün tahtına oturtmaya. Koca 1000 sayfada hakkı ile anlayabildiğim belki tek bölümdü. Vakit var hala, ve sabrım da var, kaderin ilmeklerinden birinde Dostoyevski ile yollarımızın yeniden kesişeceği günleri beklemeye. İyi okurlar bilir, okumak her zaman yazarla buluşmak demek değildir.
Güzel bir noktaya parmak basmış yazar. Şahsen ben de ideal bir devlet düzeninin varlığı söz konusu olduğunda en çok bu meseleye dikkat çekmeyi tercih ediyorum. Platon’un “devleti düzeltmeye bireyden başlamak gerekir” sözünü referans alarak 
Gönüllü Kulluk üzerine yazdığım incelememi birey ve etrafındaki sosyal topluluğu düzlemine indirerek kaleme almıştım. Çünkü birey ve onun dahil olduğu sosyal çevresi bir bütün olarak minyatür bir devlettir aslında. Bireyin otorite figürü kabul ettikleri, itaat ettikleri veya hükmettikleri, gözden düşenler ve göze girenler, halkadan ayrılıp gidenler ve halkaya dahil olanlar…Despot ebeveynler, zorba patron, zihnini bağladığı manevi bir lider, narsist bir partner, kötü bir evlat… Bireyin tam merkezde olduğu ve tüm bunların katman katman bir sarmal gibi bireyi kuşattığı minyatür bir devlet. Tüm bunlara o misyonları aslen yükleyense her zaman kendi ruhunu ayağa dikememiş, kendini tam anlamıyla inşa edememiş birey. Platon’un dediği gibi devleti düzeltmeye bireyden başlamalıysak eğer, bireye kendini inşa etmeyi öğretmeliyiz önce. Düzelme en dar halkadan başlar, tıpkı bozulmanın en dar halkadan başlaması gibi.
Sonuç olarak 
Carl Gustav Jung’u son derece haklı buluyorum. Kendini ruhen yaratamayan birey, toplumsal çürümenin sebebinden başka bir şey değildir.
“Köleleştirildiği andan itibaren halk özgürlüğünü öyle çabuk ve kesin bir şekilde unutur ki, onu tekrar alabilmek için uyanması çok mümkün olmaz. Bu insanlar öyle özgürce ve gönüllüce kulluk eder ki ona baktığımızda sanki özgürlüğünü kaybettiğini değil de köleliği kazandığını sanarız.” 
Gönüllü Kulluk Üzerine Söylev
Video🎥youtu.be/N6sX2UVyWh8
Yunanlıların ciddi ve en önemli tarihçilerinden biri olan Ksenophon, yazdığı küçük bir kitapta kötü kralların kendi insanlarına (ki onlara kötülük yapmıştır) güvenmeyip, onların ellerine silah veremediklerinden dolayı, parayla tuttukları yabancıları savaşta kullandıklarını söyler.
~ 
Gönüllü Kulluk Üzerine Söylev