Kırım kırım kırıldığım bir dönemde okuduğum Şu Bizim Kırılganlığımız kitabı yaralarıma bir nebze olsun ilaç oldu.Ne öğrendim bu kitaptan? Kırılgan olmanın o kadar da kötü bir kişilik özelliği olmadığını öğrendim.Kırılganlığın hayatın bir parçası olduğunu, sadece kalbimizin itkileri, yaşama nedenlerimizin, duygulanımlarımız değil sözcüklerin de kırılgan olabildiğini öğrendim.Sessizliğin de kırılgan olabileceğini, hasta bedenlerin kırılganlığını, delilikte yatan kırılganlığı gördüm.
Sanırım beni en çok etkileyen bölüm, kadın kırılganlığının erkek kırılganlığından farklı olduğunun ortaya konulduğu kitabın son bölümleriydi.
"Kadın, içe dönme, içsel hayatında kesintisiz olarak olup bitenleri inceleme tutumu sayesinde ruhunun yaralarını, kendi kırılganlıklarını daha kolay tanır ve onları görmezden gelip reddetmez, cesaret ve kararlılıkla kabul eder.Ancak bu yaralara ve onlara eşlik eden acılı deneyimlere adını koymak kolay değildir ve kadın bunda, bunda da daha başarılıdır:Ne hissettiğini sözcüklerin, sesin ve çehrenin, bakışların ve gözyaşlarının, tebessümün ve sessizliğin dili olan yaşayan bedenin diliyle ifade etmekte daha ustadır.Aynı şekilde, kadın kendi ruhunun yaralarını göstermekten, yardım istemekten ve de gerekli olduğu takdirde, tedaviyi kabul etmekten utanmaz.Ayırdına varılan kırgınlıkların, insani anlamı üzerinden kavranan kırgınlıkların yükü, bilinmeyen ya da reddedilen kırılganlıklardan çok daha hafiftir; bilinmeyen ya da reddedilen kırılganlıklar, taşa döner ve onlardan kurtulmak her zaman mümkün olmaz." syf 61
