Gökhan Evliyaoğlu Sözleri ve Alıntıları
Gökhan Evliyaoğlu sözleri ve alıntılarını, Gökhan Evliyaoğlu kitap alıntılarını, Gökhan Evliyaoğlu en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hâlâ uyanmayacak misiniz goz kapaklarınızı delen güneşe rağmen
Kendi kendini kontrol edemeyen basın mutlaka otorite tarafindan kontrol edilir
Kişi arasına giren, kulak tırmalayan kelimelerden, hele bunların uydurmaca olanlarından hiç hoşlanmam. Tıpkı iki yazar arasındaki münakaşaya izinsiz karışıp cıyaklayan uydurma yazarcıklar gibi...
Türk milleti Büyük Millet Meclisine bir an önce sahip olmalıydı.
Millet, Atatürk ve arkadaşları böyle düşünüyorlardı. Öyle oldu.
Sayfa 18Kitabı okudu
Bozuk bir elektronik beyin gibi, robotlar gibi mekanik ifadelerle herkes aynı dilin aynı kelimelerini o kadar değişik manada, o kadar hatalı kullandı ki ciddi bir memleket meselesinde anlaşmak asla mümkün olmadı.
Sayfa 38Kitabı okudu
Türk islam sentezi ihanettir. İşte Kanıtı Tipik Amerikancı
Asya Türklüğü için yaptığı neşriyatla, onların kurtuluşu için açtığı kampanya ile Birleşik Amerika bile Türkiye'den daha fazla Turancılık yapmaktadır.
Sayfa 44Kitabı okudu
Turancılığa gelince, bu mesele, bugün bir milli ideoloji olmaktan çıkmış, bir insan hakları konusu, olarak millete, hatta Birleşmiş Milletler kanalı ile bütün dünyaya mal olmuştur. Asyadaki esir Türklerin davası, esaret altındaki milletlerin davası olarak bütün dünyayı alakadar etmektedir. Asya Türklüğü için yaptığı neşriyatla, onların kurtuluşu için açtığı kampanya ile Birleşik Amerika bile Türkiyeden daha fazla Turancılık yapmaktadır. Bütün hür dünyanın ele aldığı bir meseleyi ikide bir dillerine dolayarak bir sağ cenah hareketi olarak göstermek isteyenlerin hangi gayeye hizmet ettiklerini bilmeyen kalmamıştır.
Bkz; 1956 Macar İhtilali
Bazı ülkelerde milliyetçiler sömürgeci müstevliye karşı silahla mücadele ediyorlar. Bütün dünya onları «milliyetçiler» diye alkışlıyor. Bazı ülkelerde ise milliyetçiler komünist rejimlere ve peyk hükümetlere karşı gizli gizli - bazen da Macar ihtilalinde olduğu gibi, taşı, toprağı, dişi, tırnağı ve silahları ile - savaşıyorlar.
Halk için, halkla beraber olunmadan milliyetçi olunmaz. Çünkü milliyetçilik millet sevgisinin fert fert bütün yayılmasını gayeleri arasına almıştır...
Ulusçuluğun hiç bir şey demek olmadığını, milliyetçilik karşılığı olarak bu uydurma kelimenin kullanılamıyacağını, ulusçuluğun, değil Türk Anayasasında, Türk lugatında bile yer bulamıyacağını belirtmiştik. Biz o yazıyı yazarken, «Tanin» yazarı da dünkü yazısını yazıyordu. Bu sebeple ileri sürdüğü kelime üzerinde kendisini davet ettiğimiz düşünce gayretini sarfetmemişti.
Misalen: Kuvayı Milliye ve Polonya Prometheus'u.
...Daha bir kaç yıl öncesine kadar «milliyetçilik adeta modası geçmiş bir «şovenizm» olarak mütalaa edilir olmuştu. Milliyetçiliğe düşman sistemlerin bilhassa komünistlerin gayretiyle ve müphem bir beynelmilelcilik cereyanı ile yıpranır gibi olan bu ülkü bir ara o kadar gözden düşürülmek istendi ki, milliyetçilik adeta ya; 13 - 18 yaş arası gençliğin romantik bir ütopyası yahut topluma zararlı bir taassup telakki ediliyordu. «-Herkes milliyetçidir, ayrıca milliyetçi olırıak ne demek?» gibi bir takım tekerlerneler de dillere düşmüştü. Fakat milliyetçiler gerilemediler. Milli ideolojileri bayrak edinerek direnmekte devam ettiler. Dünyanın her tarafında milli mücadeleler koptu. Bu mücadelelerde milletten ve hakikatlerden yana olanlara hep «milliyetçiler» denildi. Onlara düşman olanların «mukavemetçi», «asi», «mürteci» isnadlarına rağmen milliyetçiler her yerde galip geldiler. Böylece beynelmilel barışın da ancak milletlerin milliyetçilik duygularına ve şartlarina hürmet etmekle gerçekleşeceği anlaşıldı...
Atatürk, Milli Mücadele'nin Mustafa Kemal Paşası olarak o zamanki Türkiye'nin siyasi rejimine vermek isteyebileceği her türlü şekil bahsinde, kendisi ile birlikte çalışan arkadaşlarını ve kendisine inanan Türk milletini ikna edebilecek durumda idi. İstese idi kral olabilirdi. Yahut daha başka bir usulle, beş - on kişilik bir heyetle devlet ve hükümet idare edebilirdi. Yahut, eğer istese idi İstanbul'daki Meb'usan meclisi gibi meclis kurar ve kendi hükümdarlığını ilan edebilirdi. Hiç olmazsa yeni siyasi şartların değişebileceğini zamana kadar memleketin siyasi rejimini bir müddet çok hususi bir devlet ve hükümet şekline bağlıyabilirdi. Böyle bir tutuma itiraz edecek yakın mücadele ve silah arkadaşları olduğu gibi tasvip edecek siyaset ve silah arkadaşlan da vardı. Hatta bu hususlarda teklif ve tavsiyelerde bulunanlar da mevcuttu. Bunlara kanıp, ötekileri tasfiye etmeyi düşünebilirdi. Zaman zaman buna muktedir olduğunu da görüyor, biliyor ve hissediyordu. Bütün bunlara rağmen öyle yapmadı. İlk siyasi mücadelere karşıtığı hatta milletin kaderi ve geleceği için düşünrneğe başladığı gençlik senelerindenberi inandığı ve cepheler boyunca kalbine ve kafasında ibesliyerek büyüttüğü «Milli hakimiyet» prensibine bağlı kaldı. «Hakimiyet, kayıtsız şartsız milleet ait olmalıdır. Millet kendi kendisini idare etmelidir. Meclisle idare etmelidir. Cemiyet kendi kaderi ile ilgili kararları bilmekten mahrum edillemez. Millet Meclisinin kararları benim, senin, onun kararından daha üstündür» diyordu. Öyle yaptı...
29 Mayıs 1961 tarihli gazetelerimizden birinde «Osmanlılık» başlığı taşıyan bir yazı okudum. Yazının zavallı yazarı yazı hayatının bir anında ve yaşının bu çağında her nasılsa okuduğu bir kitapcıktan birkaç paragrafla imal-i fikrederek Osmanlılığın ayak öpmek demek olduğunu ve bizde bugün de devam edegelen bu adctin Osmanlılardan kalma bir miras olduğunu iddia ediyor. Bu iddialar, Yeni Türkiye'nin yeni hareketlerine değer kazandıracak olan tarih şuurunu gölgeleyerek millete bir aşağılık duygusu telkin etmek isteyenlerin kasıtlı fikirlerinden ilham alıyor.
...
Osmanlı tarihinde dalkavukluk ve ayak öpme zilleti arıyanlar yorulur. Sadece cehaletleriyle gülünç olurlar. 31 Mayıs 1961
İnsanlar için sevmek kadar asil, sevgi kadar büyük duygu yoktur...
Bozuk bir elektronik beyin gibi, robotlar gibi mekanik ifadelerle herkes aynı dilin aynı kelimelerini o kadar değişik manada, o kadar hatalı kullandı ki ciddi bir memleket meselesinde anlaşmak asla mümkün olmadı. «Cumhuriyet» denildi, «Demokrasi» denildi, «milli irade» denildi, «hürriyet» denildi, «millet», «milliyetçilik», «parti», «Devlet», «hükumet», «gazete» denildi. Kim bu kelimeleri konuştuysa bunların mefhum ve mana değerlendirmesini de kendisi yaptı. Lugatı olmadı, hiç olmadı bu milletin. Düşününüz, Namık Kemalin «Hürriyet» i ile Nazım Hikmet'in «Hürriyet» i ne kadar farklıdır. Atatürk'ün milliyetçiliği ile Behçet Kemal'in ulusçuluğu ne kadar farklıdır. «Olur ya, anlayış farkıdır» diyemezsiniz. Aynı dili konuşan aynı mefhumlara inananlar arasında anlayış farkı olmaz. Bir kimse ya hürriyetçi olur, ya olmaz. İnsan ya milliyetçidir yahut değildir. Milliyetçiyiz ama şöyle, hürriyetçiyiz ama böyle. İşte bu olmaz...