İnsanın ilk tahsili kendi içinde başlayıp biterdi ve bazen farkında bile olmadan kendinizi sınıfta bırakırdınız, bazen de birkaç sınıf birden atlardınız.
Ne de olsa biri tarafından acıya maruz bırakılan herkes, zavallılığını kullanarak tüm erdemlerden kendine pay çıkarmaya çalışır, zavallılığını kurtlarcasına.
Eğer insanın öfkesi fazla büyükse, sevgisini de yok eder hafızasını da... Bunun tersi de geçerlidir, sevginin büyüklüğü öfkeyi bastırıp affedilmez hataları unutturabilir.
İçerisi öyle sessizdi ki, şömineden gelen çıtırtılar dışında hiçbir şey duymuyordum. Ah evet, bir şey vardı duyduğum. Kitap okuyan birinin çıkardığı sayfa çevirme sesi. Ne kadar güzeldi. O masada uyuyakaldım.