Gündüz Vassaf
Yazar
BEĞEN
TAKİP ET
8.5
2.696 Kişi
8,3bin
Okunma
844
Beğeni
20,7bin
Gösterim
Unvan
Türk Yazar ve Psikolog
Doğum
Amerika Birleşik Devletleri, 1946
Yaşamı
Liseyi İstanbul Robert Koleji'nde tamamladıktan sonra 1968'de George Washington Üniversitesi'nde psikoloji eğitimi gördü. 1977'de Ankara Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'nden doktorasını alan Vassaf, uzun bir süre Ankara Üniversitesi Mediko-Sosyal Merkezi'nde öğrencilere psikolojik danışmanlık yaptı. Uluslararası Psikologlar Konseyi yönetim kurulu üyeliğinde bulunan Gündüz Vassaf, 12 Eylül askeri darbesinden sonra öğretim üyeliği yaptığı Boğaziçi Üniversitesi'nden istifa etti. Türkiye’de Psikologlar Derneği’nin kurucu üyelerinden olmasının yanı sıra 12 Eylül’e kadar Uluslararası Af Örgütü’nün İstanbul Şubesi başkanlığında, Tüm Öğretim Üyeleri Derneği (TÜMÖD) yönetim kurulunda yer aldı. O tarihten sonra Kassel, Marburg ve Bremen üniversitelerinde öğretim üyesi, Kanada McGill Üniversitesi Center for Developing Area Studies’de “konuk” akademisyen, Amsterdam’da Averroes Stichting’de klinik psikolog, Viyana’da Institute für Höhere Studium ve Avrupa Bilim Vakfı’nda da konuk araştırmacı olarak çalıştı. Halen çalışmalarını, Amerika Birleşik Devletleri'nde, doğduğu şehir olan Boston, Massachusetts'de sürdürmektedir.
Yazar, psikoloji alanındaki eserlerinden çok, tarihe farklı bir bakış açısıyla yaklaştığı çalışmalarıyla tanınmaktadır. Radikal gazetesinde Uçmakdere başlığıyla köşe yazıları kaleme almıştır. İnsan, tarih, sosyoloji, popüler kültür konularında her Pazar yayınlanan "Gerçek Orada Bir Yerde" adlı programda Murat Belge ve Şerif Mardin ile birlikte yer aldı.
İncelemeler
208 syf.
Ana karnına düştüğün andan itibaren dünya, taksimetreyi açıyor. "Yok ben binmeyeceğim, yok cebimde verecek gözyaşı, kahkaha, ağartacak saç!..." desen de "Hoşgeldin yolcu, taksimetre çalışıyor"dan başka bir cevap gelmez dünyadan.
Başa gelen çekilir misali, eyvallah dersin taksimetrenin ekranı kararana kadar yolculuk edersin bu dünyada.
Not: Yolcu, ne sen Benjamin Button'sun ne benim taksimetrem geri sayar. İyi yolculuklar.
Yolcu olduğumuz dünyada, yolculuk içinde yolcu olan yazarımızın ziyaret ettiği havalimanları, havalimanındaki insanlar, çalışanlar hakkındaki gözlemlerini, kendisinin hayal ettiği havalimanı konseptlerini anlattığı bir eser.
Bulunduğu ülkenin havalimanını anlatırken siyasi konulara değinmiş. Oysa Vassaf Türk milleti memleketlerini, siyaseti konuşmayı çok seviyor diye eleştirirken, ülkemiz havalimanlarından bahsederken daha fazla siyaset içerik eklemiş. Kendisiyle çeliştiğini okurken: 'Yazarın dediğini yap, yaptığını yapma', diyesim geldi. İkinci olumsuz nokta çok fazla tekrar cümle var, 'Havalimanı mimarları, işletmecileri sesini duyacak, tamam anladık Vassaf' diye isyan ettirdi. Kimi sayfalar sağcıları kızdıracak türden, kimi sayfalar solcuları. Solcu tebessüm ederken sağcı: "Ne diyorsun adam sen?", sağcı tebessüm ederken solcu: ... deme garantili cümlelere denk geleceksiniz. Bazı sayfaların müslümanlığa dair eleştiriye gelemem diyen okuru iyi sinirlendireceğine eminim. Gitmediğim Uzakdoğu ülkeleri (Minik müslüman ülke havalimanları), Amerika havalimanları hakkında gözlem okumak güzeldi. Yolculuğa dair, yol arkadaşlığına dair bir yazarın düşüncelerini okumak da iyiydi. Ancak çok verimli bir eser demeye yetmiyor bu.
Tavsiye konusunda gelirsem...
Bu kitabını da okumalıyım diyen Vassaf hayranı değilseniz, çok ahım şahım bir kitap değil. Kitap fiyatları artmışken Zweig kitapları kadar ucuz olmayan bu kitap yerine başka kitap edinmenizi tavsiye ederim.
Okuyacaklarıma Ekle
279 syf.
·
4 günde
·
8/10 puan
Kitabı okumadan önce Totalitarizm'in ne demek olduğunu bence bilmemiz gerek. Bu yüzden Okumadan önce küçük bir araştırma yaptım.
Totalitarizm, bireysel özgürlüklerin tamamen kısıtlandığı, devlete itaatin şart olduğu, tüm yetkilerin merkezileştirildiği bir yönetim şeklidir.
+Totalitarizm bütüncüllük ise, totaliter düzen tüm toplumu belirli bir ideoloji doğrultusunda yönlendiren, kullanan ve bunun için de baskıcı yöntemler devreye sokan siyasal bir sistemdir.
Ben kitabı okurken farkında olmadan dünyanın totaliter düzenine nasıl hapsolduğunu, daha önce hiç düşünmediğim konuların ne kadar önemli olduğunu gördüm. Her bölümü birbirinden etkileyiciydi benim için. Resmen aydınlanma yaşadım.
Özgürüz dediğimiz halde aslında bireysel özgürlükten ne kadar uzak olduğumuzu, hayatın her alanında totalitarizmle iç içe yaşadığımızı yazar o kadar iyi anlatmış ki.
+İnsan ne zaman özgür kalır? Evlerin yerleşim şeklinin bile bir kurala göre belirlendiği bu toplumda, bu gezegende ne kadar özgür olabiliriz? Seçme özgürlüğümüz var mıdır? Alışageldiğimiz kuralların hepsini sorgulayan ve yargılayan bir kitap. Bu tutumun hayatımızda ne kadar da yer ettiğini kitabı okuyunca daha iyi anlıyorsunuz.
20 bölümden oluşan kitap bize gerçekten hayatı sorgulama fırsatı sunuyor. Bazı yerlerinde yer yer görüşlerine katılmayabilirsiniz, ben çelişkiler de yaşadım ama kitabın bütününe bakarsak fikir ayrılıkları olsa dahi bence gerçekten okunması gereken bir kitap. Kitabı bitirdikten sonra derin düşüncelere daldığım kesin...
İyi okumalar!
Okuyacaklarıma Ekle
277 syf.
·
2 günde
·
8/10 puan
“Cehenneme Övgü- Gündelik Hayatta Totalitarizm” ya da İngilizce ismiyle “Kendilerimizin Tutsakları” 22 yıllık bir kitap. Hayatım boyunca bir çok defalar gerek alıntılarıyla, gerekse övgüleriyle karşılaştım Gündüz Vassaf’ın bu eseriyle. Okumak ama bu dönemde fırsat oldu.
Gündüz Vassaf’ın hayatı zaten yazarın künyesinde yazıyor. Boğaziçi Üniversitesinde öğretim üyesiyken 12 Eylül’den sonra istifa ederek ülkeden ayrılmış bir Psikolog yazarımız. Ve kitabın isminden de anlaşılabileceği üzere bolca totalitarizm eleştirisi var bu kitapta. Ama bildiğimiz tanımın dışında çıkarak ufkumuzu biraz aralamaya çalışıyor totalitarizm konusunda Vassaf.
Kitabın adı Cehenneme Övgü, bir nevi John Milton’un Kayıp Cennet’i gibi bir şey bekleyebiliriz belki şeytanı öven. Ya da “sizinle cennette olmaktansa cehennemde yanarım daha iyi” türünde son zamanlarda bolca kullanılan-aslında akıldan geçirilen- bir düşünceyle uyumlu olabilir bu kitap belki. Ama bu kitabın sadece ilgi çekmesi için konulmuş ismi aslında, evet cennet cehennem karşılaştırması da var kitapta diğer birçok şeyin yanında. Ama yazarın asıl amacı daha önce hiç düşünmediğimiz konularda zihni açarak, tehlikeli (?) düşünceleri genç dimağlara nüfuz ettirmek.
Gündelik hayatımızda totalitarizm 19 ayrı konu üzerinden hayatımızdaki somut ve soyut totaliter öğeleri inceliyor -sorular soruyor aslında. Sonda da bir yarım sayfada yapmamız gerekeni söylüyor. İsterseniz bu on dokuz konuya kısa kısa bakalım
İlk bölüm zaten kitabın bunca yıldır hala bir başucu kitabı olarak tanımlanmasına yol açan kısım belki de. Alıntıların büyük bir kısmı buradan geliyor. Ha bu arada kitabın tam anlamıyla bir alıntı membaı olduğunu söylememe gerek yok herhalde. Gündüz Vassaf burada, o mükemmel üslubuyla, Geceyi totaliter gündüzün karşısına koyarak içimizdeki bir şeyleri tetikliyor. Evet işte bu diyoruz. Zalimin zulmü varsa, sevenin de gecesi var.
Sonra cehenneme övgü başlıyor. Kiliseden örneklerle cennetin – ya da dünyada cennetin- totaliter düzenin aracı olduğunu yönetme araçlarından birisi olduğunu, cehennemin ise özgürlük ve yaratıcılığın simgesi olduğunu söylüyor kısaca Vassaf.
Üçüncü bölümde kelimelerin etrafımıza kurduğu demir parmaklıkları anlatıyor yazar. Yalnız burada ilk bölümde Geceye ait olduğunu söylediği, “Seni Seviyorum” cümlesinin totalitarizmin başka bir aracı olduğunu anlatırken biraz kafamızı bulanıklaştırıyor.
Delilerden en iyi anlayanlardan birisi olarak 20.yüzyılın delilerinin de artık özgür olmadığını söylüyor dördüncü bölümde de. Nerede o eski deliler kıvamına geliyoruz biraz. Psikiyatrinin gücü gözümüze sokuluyor bu bölümde de.
19 bölüm epey uzun sürecek böyle, hızlanıyorum biraz müsaadenizle. Evlerimiz, kutu gibi , odaların isimleri bile bize bir şeyler dayatmak için. Ya kahramanlar, gerçekten ihtiyacımız var mı özgür bir toplumda kahramanlığa. Bilgi her yerde, üzerimize püskürtülen, gerçek olup olmadığını bile anlayamadığımız bu selden de kurtulmalı mıyız ki? Ya cinsiyet, seks- her dönemde günahların en büyüklerinden, ayrımcılıkları körükleyen, insanları vahşete iten bu kimlikler totaliterlerin oyuncakları değil midir?
Seçimler var bir de, abarttığımız bir başka gerçek. Seçmeme hakkımız yok mu bizim, diğer seçeneği dışlamama hakkı . Biz ve onlar olarak ayırmama hakkı insanları. Seçmek özgürlük mü gerçekten?
Hainler var bir de, dönekler, cehennemin en dibindekiler. Cervantes’e göre iğrenç insanlar. Peki Cervantes’in kendisi hiç ihanet etmemiş taraf değiştirmemiş mi? Ya bi bir nevi hain değil miyiz?
Ölümü yadsımamız mı lazım, içselleştirmemiz mi? Sanatı inkâr edebilir miyiz, yoksa totaliter bir oyuncak mı sanat da, mükemmellik esas mı sanat için? Anlaşmazlıklar, uyumsuzluklar totalitarizmin düşmanı mı? Başka bir bakıştan gerçekten hoşlanmıyor mu bizi hizaya getirmek isteyenler?
Ya hedef, amaç, bunun için yapılan her şey, tüm planlarımız – tüm çabalarımız, o da mı totalitarizme hizmet ediyor? Çevremizdeki her şey gibi düğmelerle kumanda edilecek miyiz ilerde biz de? Peki şu anda öyle olmadığına emin miyiz? Fotoğraf çekmek de bizi totalitarizme mi taşıyor? Ya insan kibri, insan aklı, insan aklının kibri? Homo Sapiens olmak otomatik olarak totaliter olmak mı demek? Evrimimiz bunu mu gerektiriyor? Peki ya çocuk yapmak, böyle bir dünyaya çocuk getirmek mi, getirmemek mi daha özgür bir düşünce?
Ortalara doğru bir parça didaktikleşen – ama kesinlikle sıkıcı olmayan- yazarın kalemi kitabın sonlarında o ilk sayfaların bizi saran havasına bürünüyor tekrar. Zaman (Anı yakalamaya çalışmayıp anı yaşamak, anın içinde kaybolmak) ve Aşk (Aşkta totalitarizm) bölümleri de su gibi akıyor.
Kitapta sorulan bunca soruya, ortaya çıkan sorunlara Baudaliere’in dizeleriyle karşılık veriyor son olarak yazar. Spoiler elbette, ama isteyen bakabilir:) (#11454543)
Kitap bu kadar, bilindik şeyler, yeni şeyler, ufuk açıcı şeyler, zorlama şeyler, gereksiz şeyler, mucize şeyler, bazı şeyler… kitaptan ne alacağı okura bağlı. Kesinlikle göz ardı edilebilecek bir eser değil. Eskide kalmış da diyemeyiz, öyle bir toplumda yaşıyoruz ki insanlar Odysseia’da bile bir şeyler bulabiliyor günümüzle bağdaşabilecek. Gündelik hayatımızla ilgili farklı bir bakış arayanlar ya da Gündüz Vassaf’ın yetkin anlatımını ve mükemmel tespitlerini merak eden herkes okuyabilir bu kitabı.
Okuyacaklarıma Ekle
160 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
·
8/10 puan
Kurgu dışı kitaplar okurken edebiyattan sonra elimin çoğu kez tarihe kaydığını fark ederim. Tarihin üstündeki örtülerin kaldırılıp çıplaklığının göz önüne serildiği kitapları okumayı seviyorum. Bu konunun piri tartışmasız Eduardo Galeano ’dur.
Gündüz Vassaf , Tarihi Yargılıyorum kitabıyla Galeano’dan alınana yakın bir okuma hazzı sunuyor. Tarihin, egemenlerin, devletlerin ve şirketlerin varlığı için çarpıtılılarak , gerekirse uydurularak insanlara nasıl yedirildiğini anlatıyor. Uydurulmuş, abartılmış, tek yanlı “Ulusal tarih” mağduru bizler için, farklı bir pencere açıyor, kafamızı dışarı çıkarıp bakmamızı sağlıyor.
Bunu anlatırken salt akademik bir dil kullanarak anlatımı ağırlaştırmıyor, yalın bir dil kullanıyor. Bununla birlikte konferans konuşmalarının genişletilmesiyle oluşturulduğundan mütevellit, bir yerden sonra dönüp dolaşıp aynı şeyi okuyormuşsunuz gibi bir his yarattığını da söylemeliyim. Ancak verdiği enteresan örneklerle anlatımı çeşnilendirdiği için kitap kendini okutuyor. Geriye ertesi gün sınavına gireceğiniz bir ders kitabından hallice, sayfa kenarlarına onlarca not alınmış, altı çok defa çizilmiş bir kitap kalıyor.
Keşke suçlular kadar örgütlü olsak dedirten bir alıntıyla veda edeyim:
“Afrika’ya zehir atan Probo Koala adlı gemi PANAMA’ya kayıtlı. Tayfası RUS. İşletmeci şirket YUNAN. Gemiyi kiralayan şirket AMSTERDAM’da, şirketin merkezi İSVİÇRE’de. Günlük işler LONDRA’da bir bürodan yönlendiriliyor.”
Meraklı okumalar..
Okuyacaklarıma Ekle
277 syf.
·
Puan vermedi
Geçen sene okuduğum bu kitabı ara ara açar kısa okumalar yaparım. Geçenlerde kitabın ölümle ilgili bölümüne denk geldim. Genel bir incelemeden ziyade kitaptaki bu bölümün bende uyandırdıklarını paylaşmak istedim. Keyifli okumalar.
''Doğduğunda sen ağlamıştın, herkes bayram etmişti. Öyle bir hayatın olsun ki öldüğünde herkes ağlasın sen bayram et.''
Kızılderili Atasözü
Dünyada ilk ölüm hadisesi Kabil’in kardeşi Habil’i öldürmesiyle gerçekleşmiştir. Yani anlayacağınız ilk ölüm doğal sebeplerle değil, bir cinayet sonucunda vuku bulmuştur. Hem de kardeşin kardeşi öldürmesiyle. Bu bile esasında dünyanın ne menem bir yer olduğu hakkında bize ufak bir ipucu verecektir. Her şeyiyle bel bağladığımız bu dünya Allah’ın Adem’i cezalandırmak için gönderdiği dünya değil midir? Bu açıdan bakıldığında insanlık olarak bulunduğumuz konumun ciddi bir çelişkiden ibaret olduğunu görebiliriz. Celladına aşık insanlar gibiyiz. Dünyanın keskin dişlerine boynumuzu uzatmış öylece bekliyoruz. Sıramızı beklerken yanımızdakilerin durumu da açıkçası bizi pek ilgilendirmiyor. İlgilendirmemekten ziyade olanların karşısında adeta üç maymunu oynuyoruz. Görmüyor, duymuyor ve bilmiyoruz. Kendimizi sürekli bir şeylerle meşgul edebilmenin amacı ve gayreti içerisindeyiz. Radyasyondan koşarak kaçmaya çalışmak gibi bizim bu halimiz. Önünde sonunda bizi yakalayacak olan o ölümden kaçmanın yollarını arayıp duruyoruz. Ölümü hayatımızın akışında bir yere koymuyor, aksine onu unutabilmek için tam manasıyla karıncalar gibi didiniyoruz. Fakat unuttuğumuz bir şey daha var. Ölüm onu hiç düşünmeyenleri dahi ziyaret edebilecek kadar düşüncelidir.
Bilinmezlerle dolu olan bu hayat sinemasının başrolünü her defasında ölüm üstlenmemiş mi? Ölüm üstlendiği bu rolü hiç şaşmadan en iyi şekilde icra ede gelmiş tarih boyunca. Fakat insan olarak bizler bu filmin neresindeyiz? Figüran olmayı reddedenler daima bir iz bırakmış. Baki kalan bu kubbede o hoş sadayı bırakabilmenin peşine düşmüşler. Bugün bu isimler fikirleriyle olsun, eserleriyle olsun kanlı canlı bir insanmış gibi aramızdalar. Peki biz neredeyiz? Tabiri caizse saman gibi bir hayatımızın olduğunun farkında mıyız? Bu gidişli gelişli dünyada bizim konumumuz tam olarak nedir? Bir gece kulübünün giriş kapısında yer alan ‘’unutmak için içeceksen ödemeyi önceden yap’’ uyarısı özetliyor belki de tüm bu ahvalimizi. Günlük hayatımıza şöyle bir dönüp bakarsak kendimizi sürekli bir şeylerle meşgul ettiğimizin farkına varırız. Televizyon, sosyal medya, alkol, sonu gelmeyen eğlenceler, cümbüşler… Dışarıdan bakıldığında her ne kadar farklı şeylermiş gibi görünse de hepsinin sanki aralarında gizli bir anlaşma yapmışçasına ortaklaşa üstlendiği bir görev var: Unutturmak. Ölüm fikrinin bizi çıldırtmıyor oluşu da tam olarak bundan kaynaklı. Sürekli bir unutma faaliyeti içerisindeyiz. Ölümü unutma süreci ise en temel zihni süreçlerimizden biri olmuş durumda. Bu unutma süreci içerisinde yalnızca ölüm fikrinden değil insanlığımızdan da uzaklaşıyoruz esasında. Çünkü ölümü unuttuğumuz nispette insanlığımızdan da bir şeyler kaybediyoruz. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayanlar en nihayetinde hiç yaşamamış gibi ölmeye mahkum oluyorlar. Çünkü bu insanlar ölüm fikrinin uçup gidici olan hayatımıza kattığı o anlamdan mahrum kalıyorlar. Sabah evden çıktığımızda annemiz olsun, eşimiz olsun ya da bir başkası olsun ona şöyle bir kıyıdan köşeden selam verir, kapıyı açar çıkar gideriz. Belki bunu bile yapmaz yılan gibi kıvrılırız o sıcacık yuvamızdan selamsız sabahsız. Fakat ölüm fikrinin hayatımızda bir yeri olmuş olsaydı işte o zaman mis kokusunu içimize çeke çeke karşımızdakine sımsıkı sarılırdık. Ticaretle uğraşıyorsak müşterimizi kazıklamanın yollarını aramaktan vazgeçerdik mesela. Siyasetçiysek millete bir yığın insan gözüyle değil her birinin bir başka dünyayı ihtiva ettiği anlayışıyla yaklaşırdık. Öğretmensek eğer, ‘‘memleketi ben mi kurtaracağım kardeşim’’ demeyi bir kenara bırakır ve her bir çocuğun bu memleket için bir umut ışığı olabileceği hayaliyle gül bahçelerine çevirirdik sınıflarımızı. Her ne iş üzereysek onu en iyi şekilde yapmaya çalışırdık anlayacağınız. En ufak bir canlıya dahi zarar vermekten imtina ederdik. Çünkü bilirdik ki tepemizde dönüp dolaşan ölüm adlı o bumerang her neye zararımız dokunduysa filmin sonunda bize misliyle ödetecek. Yalnızca içinde bulunduğumuz toplumun değil dünyanın bugün neden bu halde olduğuna dair bir fikrimiz oluşmuştur sanırım. Bunca hayal kırıklıkları, savaş, kan, vahşet, gözyaşı… İnsanlık olarak tüm bunlar unutkanlığımızın bir cezasıdır bizlere.
O zaman ölümü düşünelim dünyayı kurtaralım tarzı bir anlayış değil benimkisi. Keşke bu kadar kolay olsa her şey. Ölümü düşünmek, onu hayatımızın merkez noktasına koymak bir şeyleri değiştirecektir elbette. Ama her şey de o bir şeyden başlamaz mı? Şairin bir kitabında yer alan ‘’Kötülükleri bitiremeyiz belki ama iyilikleri çoğaltabiliriz’’ ifadesi yolumuzu aydınlatmalı. Yazımızın en başında da dediğim gibi ilk ölümün kardeşin kardeşi katlederek gerçekleştiği bu diyarda kötülük olmasın demek tam manasıyla bir saf niyetlilik olacaktır. O halde öncelikli olarak kendi içimize bir yolculuk yapacak, kendi dünyamızı değiştireceğiz. Kendi dünyasında en ufak bir şeyi dahi değiştiremeden başkalarını değiştirme sevdasına kapılanların akıbetlerinden ibret alacağız. Daha sonra iyilikleri çoğaltabilmek umuduyla yaşayacak ve bu amaç uğruna ter dökeceğiz. Bugün açlıktan ölmek üzere olan bir çocuğun yanaklarından süzülen o gözyaşının tüm dünyadan büyük olduğunu anlayacağız böylelikle. Evine iki kuruş para götürebilmek umuduyla inşaat köşelerinde çalışan o yetimin omuzlarındaki yükün dünyadan daha ağır olduğunu kavrayacağız. Bir Filistinlinin üzerine doğru gelen tankı durdurmak için elinde tuttuğu o sapanın kaç nükleer bombaya denk geldiğini hesaplamak için kafa yoracağız. Tüm bunlardan sonra eğer kalmışsa üzerimizde yürek diye taşıdığımız o şeyden bir eser ve hala duruyorsa tepemizde akıl diye tuttuğumuz kırık dökük pusula, düşe kalka bulacağız kaybettiğimiz o merhamet yurdunu. İşte ölümü düşünmek budur. Bizden başkalarının da bu gezegende var olduğunu, tek derdi olanın biz olmadığını tüm zerrelerimizce anlamak ve hissetmek… Dert diye isyan ettiğimiz şeylerin bir hiç mesabesinde olduğunu görebilmek. Hayatımızın son demlerinde ‘’rüzgar gibi geçti’’ dememek için ölümün her şeyi silip süpürdüğü bu dünyada bir iz bırakabilme kaygısıyla iyilikleri çoğaltabilmenin peşine düşelim. Çünkü ölümün bir diğer adı da unutulmaktır.
Okuyacaklarıma Ekle
251 syf.
·
4 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Gölün üstünde ki ay
Bize veresiye mal veriyor
Şarap almak üzere
Bulutlara ayak basalım.
Li-po( 701-767)
Vassaf, uzun zamandır takip ettiğim bir yazar. Cehenneme Övgü kitabını okuduktan sonra kendisine olan ilgimi ve merakımı katmerleyen bir zat.
Günümüz meselelerine olan özgün bakış açısı Kavramların içini irdeleyen üslubu ile sizi adeta yakanızdan tutuyor sorguluyor. Sorgulamakla kalmıyor sorgulatıyor. Öyle ki bölüm sonunda ben, biz neyin içindeymişiz diyerek dehşete kapılıyorsunuz. 21. yy ın toplumlar içinde kangren olmuş konularını çeşitli bakış açıları ile ele alıyor. Yıllar boyu Beyaz olarak bildiğimizin aslında Simsiyah olduğunu anlatıyor. Ve yazarın en sevdiğim yönü olan farkettiriyor. Düne bugüne ve geleceğe dair kaleminde ki projektör ile farkettirmesi. Geçmişte takılı kalmayan yazar günümüzü de geleceğe en güzel hazırlık olarak algılanması gerektiğini vurguluyor. Bize de bu Sosyolojik- Psikolojik, Sosyo-kültürel bilgi şölenininden faydalanmak kalıyor.’
Göğümüz mavi, umudumuz baki kalsın..️
Okuyacaklarıma Ekle
279 syf.
·
15 günde
·
Puan vermedi
Storytel’deki kitaplığımda geziniyordum.
Ekranı aşağı aşağı kaydırırken, uzun süredir o kitaplıkta bulunan kitaplardan biri göz kırparak beni durdurdu.
Cehenneme Övgü-Gündüz Vassaf
Play.
10 dakika geçti geçmemişti ki, Instagram’da şöyle bir anons geçmem gerekti: “Bir kitaba ilk 10 dakikasında bu kadar yükselen var mıdır?” Zira ben, başlar başlamaz beni bu kadar heyecanlandıran başka bir kitap hatırlamıyorum.
***
Cehenneme Övgü’nün alt başlığı şu: Gündelik Hayatta Totalitarizm. Ve aslında kitabın içeriğini de ana başlıktan ziyade bu alt başlık ele veriyor. Gündüz Bey bize türlü çeşitli gündelik kurumlar bağlamında özgür olup olmadığımızı sorgulatıyor. Sorgulamaları devam ettirmek ise biz okurlara kalmış, cesaretimiz varsa Gündüz Bey’in bıraktığı yerden devralırız.
***
Vassaf der ki, her kurum totaliterdir. Gündüzlerimizi gasp eden iş yerleri/okullar totaliterdir. Kışlaya benzeyen apartman daireleri totaliterdir. Aile totaliterdir. Seçim özgürlüğü, özgürlük değildir. Kimin deli kimin akıllı olduğuna, kimin hain olduğuna ve hainlerin ne zamana kadar hain olarak kalacağına karar vermek totaliterdir. İnsanın kendini evrenin merkezine koyması ve insan-merkezci bu anlayışın türcü yaklaşımları totaliterdir. Toplumsal cinsiyet durmadan totalitarizm üretir. Çocuğun aileden özgürleşmesine izin verilmemesi ise en görünür totaliter pratiklerdendir.
***
Cehenneme Övgü, Türkiyeli bir dünya vatandaşıyla, Türkçe konuşan bir aydınla, hem Türkiye’yi hem başka memleketleri bilen ve yaşayan bir entelektüel ile sohbet etme imkanı sunan, çok kıymetli bir kitap. Ben Gündüz Vassaf ile tanışmakta çok geç kaldığımı düşünüyor ve bu rötarı kendisinden ne bulursam okuyarak/dinleyerek telafi etmeyi planlıyorum. Sizleri de Gündüz Bey’in dünyasına davet ediyorum.
***
Sevgiler efendim!
Okuyacaklarıma Ekle
© 2022 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.19.58